Miscommunicatie

Ik was al even aan het nadenken over een nieuw onderwerp voor dit bericht. Maar er kwam niets spontaan naar boven. Tot ik mijn zebravinken eten wou geven. Een van de meisjes, Kororo, is constant duizeling door druk op haar hoofd. Eigenlijk heeft ze in mensentaal gesproken een niet-aangeboren hersenletsel. Hierdoor heeft ze moeite met haar evenwicht en duurt alles wat langer. (zie ook 'telepathisch communiceren met dieren')

In ieder geval, mijn zebravinken zijn redelijk hand tam. En daar geniet ik van. Ik heb ook enkele vaste zinnen en handbewegingen die ze ondertussen herkennen om een basis boodschap over te brengen. Zoals 'Ik ga de eetbakjes bijvullen, allemaal opschuiven aub.' Ik wijs de eetbakjes aan en maak dan met mijn wijs- en middenvinger de beweging van stappende beentjes. Twee vriendjes die dichtbij zaten, vlogen naar de andere kant van het hok. De rest zat ver genoeg opdat ik niet zou botsen wanneer ik met mijn hand in het hok kom. Dan merk ik Kororo op, op het stokje vlak bij de opening waar ik met mijn hand zou moeten binnengaan en met haar rugje naar mij. Ze heeft me nog niet opgemerkt. Ik zeg rustig enkele keren haar naam en ik zie haar kopje draaien. Ze heeft haar naam herkend. Ik herhaal terug mijn zin en handbewegingen over de eetbakjes enkele keren en geef haar alle tijd. Ik zie dat ze geen aanzet maakt te verhuizen. Meestal begint ze rond te kijken en dan weet ik dat ze een geschikt landingsplekje zoekt. Maar ze dommelt rustig verder. Na enkele keren mijn zin te hebben herhaalt, besef ik dat ze tot dan telkens enkele vogelpootjes op het stokje is opgeschoven. En ik val in de slappe lach. 'Ooh, sorry lieverd, ik had het niet door, das eigenlijk ook opschuiven ja. Maar ik bedoel naar een ander stokje, zodat ik even in het hok kan en we niet botsen.' Ze kijkt me nu met een scherpere blik aan ipv het afwezige kopje van daarvoor, vliegt voorzichtig op en landt een stokje verder. 'Dank je wel lieve schat!' En ik vul de eetbakjes bij.

Ieder ander ziet het waarschijnlijk als een grappig tafereeltje en hangt er niet meer aan. En toch, op dat moment besefte ik eigenlijk dat Kororo perfect had gedaan wat ik had gevraagd, alleen niet wat ik had bedoeld. En het drong tot me door hoe vaak we dingen anders verwoorden dan dat we bedoelen en hoe vaak we eigenlijk vanuit onze eigen bril iets heel anders kunnen interpreteren dan wat de andere eigenlijk met zijn verhaal wou zeggen. Ik neem me voor om me beter te leren uitdrukken en beter na te gaan of ik de andere wel goed heb begrepen. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar misschien is de beste start om dan bij misverstanden te beginnen. Of bij irritaties over een communicatie. Ga eens rustig zitten en analyseer wat je zo irriteert of wat je niet begrijpt. Wat denk je dat de andere oprecht bedoelde? En hoe leek de persoon zich toen te voelen? Misschien was hij wel gehaast of ziek waardoor je het meteen veel minder persoonlijk opneemt. De dingen van op afstand bekijken, helpt dan om te relativeren. En daarna moet je naar jezelf durven kijken. Hoe heb ik de dingen verwoordt? Met welke intonatie? Met welke bedoeling? Was dat wel wat ik bedoelde? Ik denk dat wanneer we zo stilaan onze misstappen proberen te begrijpen en aanpakken, we na verloop van tijd spontaan beter gaan communiceren. En wat een opluchting moet dat zijn om niet voor de zoveelste keer te piekeren wat iemand daarin godsnaam nu weer mee zou hebben bedoeld!

Kerstmis

Eindelijk Kerstmis! Hier in huis vind je een 2tal weken op voorhand al de eerste tekenen. De versiering wordt boven gehaald, de kerstboom gekocht, kerstkaartjes van de winkel meebrengen (en ze nog te laat versturen), ... De menu die al een maand op voorhand vast lag, werd overlopen en de nodige boodschappen zijn gedaan. Dit jaar rekenen we op 22 personen. Weinig, meestal loopt het naar de 30 toe. Maar iedereen heeft nu eenmaal 2 families en sommigen moeten ook op de feestdagen werken zoals mijn nicht die verpleegster is.

En toch kijk ik ernaar uit iedereen weer te zien. Het is niet zo lang geleden, wij vieren elke maand wel iets met de hele familie. En net dat maakt het zo fijn, onze familie is hecht, we komen vaak samen. En met kerstmis is er net dat beetje meer. Iedereen haalt verhalen naar boven die wat schaamrood en gelach opwekken, maar aan het einde van de dag is iedereen voldaan. In gevoel van warmte en in eten (aangezien het lijkt alsof hier voor de buren mee wordt gekookt, want god, er moet zeker genoeg zijn!)

Ik heb al langs mijn neus weg laten vallen om de kaarten terug boven te halen met mijn neven en nichten. Iedereen was meteen enthousiast. Het is alweer enkele jaren geleden dat dit is gebeurd. Onze grootvader heeft ons allemaal leren kaarten (wiezen, presidenten, ...) en het werd vroeger vaak gedaan. Maar dan kwamen de liefjes erbij en dan dacht iedereen er minder aan. Misschien om niet onbeleefd te zijn of omdat we niet wisten wat ze ervan zouden vinden? Ondertussen is dit het 2e kerstfeest zonder mijn grootvader. Dat zal er ook wel mee te maken hebben. We spreken wel vaak over hem en we steunen elkaar. Maar kaarten zal altijd iets blijven dat ons met hem verbindt. Iets wat hij ons heeft nagelaten. Het klinkt banaal, maar het zijn de herinneringen eraan die het zo waardevol maken. Ik herinner me mijn bompa die me wiezen uitlegde en ik zou voor de eerste keer meespelen. Iedereen paste in het spel, maar ik wou alleen proberen te winnen. Wist ik veel dat dit moeilijk was? En toch won ik! De blik en de complimentjes van mijn bompa waren toen meer waard dan elk kerstcadeau ooit. Er zal wel mee geluk in het spel hebben gespeeld, maar de herinnering was echt.

Wanneer iedereen straks rond de kersttafel zit, en dan bedoel ik ook onze dierbaren hierboven, dan voel ik de verbondenheid sterker dan ooit. En ik wens dat iedereen die voelt met zijn dierbaren, vrienden, familie, diegenen die we op het einde van het jaar willen zeggen 'bedankt dat je mee deel uitmaakte van een geweldig jaar!'.

Sommigen zullen als stilaan nieuwe voornemens beginnen opstellen tegen Nieuwjaar. Daar doe ik nooit aan mee. Vaak zijn het dan dingen die we al zolang willen bereiken, maar er nog niet van gekomen zijn. En dan hopen we dat we net nu dat duwtje extra krijgen. Ik wens gewoon dat ik gelukkig ga zijn. Niet zonder problemen (realistisch blijven! wens gewoon dat je ze zult aankunnen), maar dat ik een jaar tegemoet kan gaan waar ik in zal leren, groeien, lachen, omhelzen en kostbare herinneringen zal maken. Maar daarvoor hebben we nog een weekje tijd. Zak vanavond maar achterover en geniet van de kerstsfeer. Het is het absoluut waard.

Aftellen tot de feestdagen!

Ik merk het thuis al: mijn moeder loopt zenuwachtig rond te controleren of ze alles in huis heeft, of al haar boodschappenlijstjes correct zijn, of ze voldoende eten aan het inslaan is, waar de versiering moet, enz. Grappig dat het feest die ons rust en vrede moet schenken, zoveel haast en chaos met zich meebrengt. Wanneer ik dan aangeef dat ze gerust mag loslaten en iedereen niet op de puntjes van perfectie gaat kijken, krijg ik de legendarische 'wacht maar tot jij voor 25 man een feest moet regelen' blik. En dan popel ik om het idee, want de feestdagen zijn echt geweldig. Ik zie me al helemaal uitleven in de keuken, alles vrolijk versieren... maar zonder de stress. Perfectie bestaat niet en als de mensen klagen over details, is dat hun probleem. Als het eten in orde is en iedereen gesetteld, moet je opgaan in het feest. Daarvoor kom je toch immers samen?  Ik denk dat mijn moeder niet de enige is, elke gastvrouw wil immers haar beste beentje voorzetten en iedereen een memorabele Kerstmis schenken. Maar de waarheid is dat mensen het zullen onthouden als de sfeer geweldig was, iedereen goed heeft kunnen lachen en er oprechte wensen zijn uitgewisseld. Het deel waarin je 10 minuutjes op kroketten moest wachten, het glas dat werd omgestoten en de kerstbal die stukviel, zullen tegen Kerstmis 2015 alweer vergeten zijn. Vandaar een klein gedichtje ter inspiratie:

De treinen waren overvol,

‘t was een gedrang en een gehol,

ze kwamen van heinde en ver,

de burgers en de militairen,

ze lachten met elkaar of praatten van kerstverlof

-een hele week het kon niet op!

`t Geheel leek een bonte stoet van kermisklanten,

belust op nog wat jaarrestanten.

En toen de trein op tijd vertrok,

was `t barstensvol tot aan de nok.

Hoe moeilijk sommigen ook stonden,

waren ze blij dat ze reizen konden

naar wintersport, Parijs of Londen,

hun zakken vol met euro’s en ponden.

Maar onder hen, haast niet te zien,

was ook een knaap van een jaar of tien.

Geheel alleen was hij gekomen

en stond wat voor zich uit te dromen.

De conducteur die zag het kind en vroeg:

`Waar is de reis heen, mijn vriend?'

`t Kind schrok en zei met zachte stem:

`Ik wil zo graag naar Betlehem,

ik heb mijn spaarpot meegebracht.'

Toen werd het stil,

o stille nacht,

niet één had daar nog aan gedacht.

http://www.jeugddienstdonbosco.be/wp-content/uploads/2010/09/zinvolle_tekstjes.pdf

"Als tranen een trap konden vormen en herinneringen een brug, dan klommen we naar de hemel en haalden je terug."

Ik heb vandaag het bericht gekregen dat de vader van een heel goede vriendin is overleden. Het voelt heen onrealistisch. Iedereen wist al langer dat hij ernstig ziek was, hoe reageer je als je hoort dat iemand kanker heeft? En als je merkt dat de behandeling niet aan slaat? Het moet zo machteloos voelen, zo verdomd oneerlijk. Ik geef toe dat ik de vader amper heb gekend, maar wat ik me herinner was een vriendelijke man. Dus ik bid in stilte voor de ziel die naar boven is gegaan, voor het verdriet van de nabestaanden te verzachten en dat ze met de tijd alles en plaats kunnen geven. Dat is nu nog niet aan de orde. Huilen, rouwen, zelfs vloeken, alles moet er nu uit. En dan zal het opnieuw lukken om de dierbare herinneringen te zien. Ik  heb onlangs een quote gelezen: 'Je huilt niet omdat ik dood ben, je huilt om de herinnering die ik achterliet.' En dat is waar, we rouwen omdat we beseffen dat ons is ontnomen en wat we missen.

Ik heb zelf ondertussen al 2 keer ervaren wat het is om te verliezen: mijn peter en mijn grootvader. Ik herinner me het gevoel van woede omdat mijn peter op 56 jaar was ontnomen door een hartaanval. Zo plots, zonder afscheid, gewoon weg. Ik was een wrak, maar kwam langzaam weer boven door de herinneringen. Zijn onvoorwaardelijke steun en geloof waren sterker dan ooit net op het moment dat hij er niet meer was. Ik zat die dag (3 september 2011) voor de allereerste keer aan zee in Knokke. En ik herinnerde me iets wat hij jaar en dag had verkondigd: 'Als ik ooit doodga, zul je me vinden aan de zee.' Knokke was zijn lievelingsbadplaats geweest. Dat gaf me steun op het moment dat ik me verlaten voelde omdat ik als enige niet bij hem was geraakt vlak nadat hij was gestorven.

Mijn grootvader is net geen 90 geworden, in de laatste 2 jaren hadden we een felle achteruitgang en 2 opnames in het ziekenhuis gezien. Bij de 3e opname hield iedereen zijn hart vast. Maar de dag na Pasen leek hij 'herrezen'. We durfden terug optimistisch te zijn, maar niet teveel. Ik had gezien hoe hij voor het eerst was gaan hallucineren, beginnen schelden op mij terwijl hij nooit zijn stem had verheven. En hij heeft inderdaad het ziekenhuis niet meer verlaten. Op 8 april om 6u 's morgens hoorde ik de telefoon en alles schreeuwde in mij dat het voorbij was. Ik huilde, ik hoefde niet meer te horen wat de andere kant van de lijn te vertellen had. Ik wilde gewoon zo snel mogelijk naar het ziekenhuis zodat ik tenminste van mijn bompa wel afscheid kon nemen. Enkele dagen later kocht ik eindelijk de Para Astro (normaal heb ik die altijd het begin van de maand al in huis). Hun rubriek 'Maan Void of courses' geeft aan wanneer de maan geen enkel contact meer maakt met een andere planeet wanneer ze een teken verlaat. Als de maand void of courses is, valt niets meer in zijn plooi. Het is het moment dat alles misloopt. Bij de Ram (mijn sterrenbeeld) stond als pechmoment: 8 april 2013 om 06:00 ...

Af en toe heb ik behoefte om al die momenten nog eens bewust te doorleven, alsof ik zeker wil zijn ze niet te vergeten, hun gezicht niet te vergeten, hun stem, ... Ik heb voor beiden een herinneringsboek gemaakt om alles in neer te pennen wat ik nog weet en wat er af en toe nu nog door me heen gaat. En gedichten schrijven, ik heb geschreven alsof ik ze ermee kon terug brengen. Iedereen heeft zijn eigen manier om met zijn verdriet om te gaan. Ik bid dat iedereen die manier voor zichzelf vind wanneer de grond op momenten als deze lijkt te verdwijnen.

Gedichten voor peter: 

1 dag na het overlijden:

2 maanden na het overlijden:

tekst in parel: 

Twee maand geleden heb ik afscheid genomen

van een fantastische man vol idealen en dromen.

Met vele liefde en humor ging je door het leven, 

voor je job en je gezin heb je je steeds 100 % gegeven.

Je stond altijd voor iedereen klaar

met wijze woorden of een lief gebaar.

Genietend van het leven, in mijn herinneringen 

leerde je me dat geluk soms zit in hele kleine dingen.

Die wijsheid neem ik met me mee.

Koesterend, met een beetje heimwee.

Lieve peter, weet dat ik jou nog elke dag mis 

en jouw warme vriendschap onvervangbaar is.

Maar ik zal altijd in mijn herinneringen blijven geloven

tot we elkaar weerzien, daarboven.

Een jaar na het overlijden:

Gedicht voor mijn bompa vlak na het overlijden:

Bijna was je 90 geworden.     

En toch hebben we met pijn in ons hart afscheid genomen.   

Zo sterk als je was, zo hard zullen we je missen.                                                     

Ons vasthoudend aan de herinneringen die je achter liet.

De tent van oude doeken in de zomer                                                                                         
bouwde je met veel geduld voor de kleinkinderen op.               

Je tuin was steeds een deel van je leven.                        

Dit vond je belangrijk om de familie eten te geven.

Als je in de tuin aan het werken was,                                                                                         
moesten de kleinkinderen je van Bobonne gaan roepen,            

want dan stopte je pas.

De fruitella snoepjes stonden steeds verstopt,                          

anders waren ze zeker weer heel snel op.                 

Tijdens muurtje schot vloog de bal wel eens op het dak.                                                  

Met de ladder ging je hem halen met het grootste gemak.

Verhalen uit je verleden werden tot leven gebracht door jouw woorden.                                    
Door de man die altijd klaarstond met een luisterend oor en lieve woorden.

De familie was je heilig, niets was ooit te veel. 

En met 11 kleinkinderen als ons zegt dat meteen veel.

Met z’n zessen zakten we door het bed.                                        

Lattenbodem kapot, maar wel dolle pret. 

                                                                                       

Dan toch een keertje kwaad geworden,

maar het repareren verliep zonder zorgen.

Wanneer we bleven slapen, bracht je ons naar bed toe.        

Met een knipoog en glimlach zei je ‘oogjes dicht en snaveltjes toe’.  

Ook al was het ’s nachts niet altijd even stil.

Je verloor nooit je geduld en gaf geen gil.

Wanneer we dan eindelijk wakker waren, 

begon je geduldig de meisjes haren te ontwaren. 

Haartje na haartje, pluk na pluk, 

werkte je een hele tijd door aan één stuk.

De jongens met de go-car,

slippend op de koer,

met een lach keek je toe.

Wat voelden ze zich stoer!

Dit zijn slechts enkele herinneringen van de zovelen die ik nog weet.                                                      
Lieve Bompa, weet ik dat je nooit vergeet!

'Het mooiste grijs van de wereld'

Ken je dat? Je ligt net goed in bed, helemaal ingeduffeld zoals je goed ligt na je 100 keer te herleggen. Het deken is als een cocon rond je gesponnen en dan ineens 'aah ja, dat moet ik opschrijven of ik ben het morgen vergeten!' Dan ontspint er zich een discussie waarvan de reden jammer genoeg vaak wint. 'Ik wil warm blijven' 'Het duurt maar even.' 'Ik onthoud het wel.' 'Wie probeer je eigenlijk iets wijs te maken?' 'Ik wil slapen!' 'Als je meteen had opgeschreven, was je nu al terug in bed!' Eeeeeeeen hup, ik spring eruit, krabbel in sneltempo iets neer en duik weer onder het donsdeken, in de hoop dat het niet te hard is afgekoeld. Het enige verschil tussen mij en jullie vermoed ik, is dat jullie praktische dingen zullen neerschrijven à la 'ik mag niet vergeten dat morgen mee te brengen van de boodschappen', 'ik moet nog bij de bank passeren', verjaardagscadeau niet vergeten mee te nemen naar de feest' enz. Ik krijg echter tijdens de eerste roes slaap prachtige ideeën om over te schrijven. En daaruit is de basis van volgend verhaal gekomen. Ondertussen heb ik de tijd gehad om het deftig uit te schrijven, ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden :)

‘Het mooiste grijs van de wereld’

De zon straalde zo ver als de horizon reikte. Alles bad in de gouden stralen en bloemen ontloken tot bonte velden. De musjes leken om ter mooist te willen zingen, het beekje kabbelde rustgevend zijn weg en aan de hemel was geen wolkje te bespeuren. En in deze explosie van vrolijkheid en energie kon je een witte figuur zien, tussen de bloemen neergehurkt te genieten. ‘De wereld was mooi, zoiets vind je toch nergens anders? dacht hij.’ ‘Heb ik niet alle reden om dankbaar te zijn? Het leven is perfect!’ Om de witte figuur heen waren honderden andere levende wezens, hij voelde zich nooit alleen.

De witte figuur stond op en wandelde van genot door de prachtige natuur. ‘Wat heb ik toch geluk!’ Maar na een tijdje begon hij om zich heen te kijken. Alles bleef even prachtig, het raakte hem steeds minder. Hij had alles immers al gezien. ‘Waarom? Waarom voel ik me zo? Ik heb toch alles waar iedereen van droomt? Wat voel ik eigenlijk?’ En dan merkte hij de drukte om hem heen, eigenlijk had hij nooit een moment voor zichzelf. ‘Hoe zou het voelen om eens alleen te zijn?’

Er liep een pad voor het bos, tot verder weg dat de witte figuur ooit was geweest. ‘Waar zou het naartoe gaan? Misschien moet ik het gewoon ontdekken, hier heb ik toch alles gezien.’ En hij startte zijn reis. Naarmate het pad vorderde, waren er minder dieren. De zon scheen ook niet meer zo fel. De bloemen hadden net iets minder felle kleuren en waren niet meer zo talrijk aanwezig. ‘Vreemd, waar ik woon, is het mooier. Dit is echt anders... interessant.’

Het woud was helemaal niet mooi meer. Het begon stilaan op een griezelbos te lijken, waar was hij toch aan begonnen? ‘Wil ik wel verder? Wie weet wat er op me wacht...’ Maar zijn nieuwsgierigheid won het van de angst en hij zette een stap vooruit terwijl een schichtige wezel voor zijn voeten de struiken in dook.

De regen viel in bakken uit de lucht. Het was alsof de hemelpoorten waren open gezet en de goden huilden om hoe het met de wereld ging. De lucht was asgrauw en tussen de bijeen gepakte wolken klonk de donder. Het enige licht was een korte flits die van boven afdaalde tot de doorweekte aarde. Nergens waren dieren te bespeuren, hier en daar overleefde een moerasplantje. En in dit stormweer, als je goed keek, zag je een zwarte figuur staan. Met doorgehangen schouders, het hoofd naar voor hangend. Niet eens de moeite nemend te kijken waar hij kon schuilen.

De zwarte figuur kwam traag in beweging. ‘Het moet toch anders kunnen? Is dit het dan? Ik voel me zo ellendig, niets gaat goed. Ik wil eens dat alles goed gaat, dat ik me over niets zorgen hoef te maken. Wat moet dat goed voelen, dat geloof ik echt!’ Maar hij realiseerde zich dat hij daarvoor niet op die plek kon blijven. Hij had echter geen idee waar hij dan wel moest aan beginnen.

De zwarte figuur keek rond waar hij naartoe kon gaan. Omdat alles zo donker was, had hij nooit de tijd genomen om zijn omgeving goed in zich op te nemen. Maar daarachter het kolkende meer, in de verte liep een kleine weg die hij nog niet ieder had opgemerkt. ‘Dat wordt het, alles is beter dan dit.’ En hij begon te stappen.

En naarmate hij verder ging, werd de regen minder. Op sommige plaatsen boorde de zon zich dapper door het wolkendek door. En voor het eerst hoorde hij... vogels! Wat klonk het heerlijk! Kleine jonge planten klauterden uit de aarde naar boven en kwamen langzaam tot groei. De zwarte figuur was razend benieuwd wat hij nog zou tegen komen.

Op de grens van 2 werelden kwamen 2 figuren samen, elkaar voor het eerst aanschouwend. De witte figuur staarde verbijsterd naar de zwarte figuur. En de zwarte figuur staarde terug. Nog nooit hadden ze iemand zo verschillend ontmoet. Alles aan de ander leek anders. ‘Wie ben jij en wat brengt je naar hier?’ Tot zijn ontzetting kon de witte figuur geen antwoord geven op de vraag die hij was! Hij stamelde dat hij zijn geluk beu was, er gebeurde nooit iets speciaals meer. Alles was altijd even prachtig. De zwarte figuur trok grote ogen, het klonk geweldig! Waarom zou je daarvan weg gaan?! ‘En wie ben jij?’ vroeg de witte figuur. Beschaamd moest de zwarte figuur toegeven het ook niet te weten. Hij wilde alleen een beter leven, weg van alle miserie die toch nooit beter werd, geen tegenslag meer. De witte figuur luisterde geïnteresseerd, het moest fascinerend zijn te leven op een plaats waar het donker was. Wat was regen trouwens? En tegenslag? Ze guurden naar elkaars pad, van waar ze gekomen waren. Het leek hun beiden de moeite waard verder te gaan. Ze spraken over een week weer af, aan hetzelfde punt als nu.

De week ging voorbij en langs de 2 uiteinden van een pad liepen 2 figuren naar elkaar toe. De zwarte opgelucht en blij, de witte teneergeslagen en beschaamd. “Dank je,’ zei de zwarte figuur, ‘om me te leren hoe het is gelukkig te zijn. Om te tonen dat het anders kan als ik ervoor durf naar buiten stappen.’ De witte figuur knikte en antwoordde: ‘Dank je om me te leren wat pijn en verdriet is, het heeft me leren waarderen wat ik had. Dank je om de waarde van wat ik had te zien.’ ‘Het is gek,’ zei de zwarte, ‘als ik niet uit dat donkere hol had geleefd, had ik nooit begrepen waarom jou velden zo prachtig zijn.’ ‘En als ik niet in die perfecte wereld had geleefd, had ik nooit begrepen hoe gruwelijk moeilijk het leven kan zijn in jouw wereld,’ gaf de witte toe. Het werd stil. Eigenlijk waren niet meer woorden nodig. En op het moment dat ze elkaar de hand gaven, spraken ze dezelfde zin: ‘Ik weet het weer.’

De witte en zwarte kleur vloeiden samen tot een elegant en krachtig grijs. En er stonden geen 2 figuren meer, maar eentje. ‘Wat weet je weer? De stem kwam van een klein meisje achter de grijze figuur. ‘Wie ik ben,’ antwoordde hij, ‘ik was het vergeten. Maar nu weet ik het weer. Ik ben mezelf, ik ben perfect, ik heb onhandig, ik ben vriendelijk, ik ben eigenwijs. IK BEN IK! En wie ben jij?’

"Haast en spoed is zelden goed"

Joepie, mijn eerste aanrader, een suggestie van een vriendin voor mijn blog! :) Ik zal natuurlijk altijd binnen het thema van deze blog blijven, maar verzoekjes mogen altijd. En het gedicht dat ze me stuurde, paste hier eigenlijk mooi in de blog!

Iedereen kent dat gevoel wel: de dag lijkt al om en je hebt nog van alles te doen. We lopen rond alsof we een pak duracel batterijen hebben ingeslikt om in de avond tot de conclusie te komen dat we nog niet klaar zijn, maar wel leeggezogen. Veel dingen zijn een automatisme geworden, we doen het omdat het moet. En de rest, daar piekeren we over. We lijken geen tijd meer te vinden om even echt in stilte een minuut te ademen. Ademen en niets anders. En als we denken een gaatje te vinden, is het voor de tv of computer. Zonder erbij na te denken dat onze hersenen dan nog op volle toeren draaien en het dus eigenlijk geen  echte pure 'ontspanning' is. Ik hoop dat het volgende gedichtje iedereen eens aan het denken zet om af en toe een pauzeknop in te drukken. Die hebben we allemaal nodig.

Een man piekerde over zijn leven.

Toen wendde hij zich tot een wijze monnik

en vroeg hem hoe die leefde.

De monnik antwoordde:

`Als ik ga dan ga ik,

als ik sta dan sta ik,

als ik zit dan zit ik,

als ik eet dan eet ik,

als ik slaap dan slaap ik.’

`Is dat alles wat u mij te zeggen hebt,’

zei de man teleurgesteld.

`Hebt u mijn vraag wel goed verstaan?’

Maar de monnik herhaalde:

`Als ik ga dan ga ik,

als ik sta dan sta ik,

als ik zit dan zit ik,

als ik eet dan eet ik,

als ik slaap dan slaap ik.’

`Maar een mens doet toch niet anders,

wat is daar voor bijzonders aan?’

Toen glimlachte de monnik.

‘Dat zeg je nu wel,’ zei hij,

`maar als jij gaat dan sta je al,

als je zit denk al aan eten,

als je eet wil je al gaan slapen.

Je bent zo opgejaagd bezig

met alles wat je nog moet doen

dat je niet meer ten volle doet wat je doet.’

De andere gedichten in deze bundel zijn beslist ook de moeite waard:  http://www.jeugddienstdonbosco.be/wp-content/uploads/2010/09/zinvolle_tekstjes.pdf

Telepatisch communiceren met dieren

De afgelopen 2 weekends heb ik een 2daagse cursus 'Telepatisch communiceren met dieren' gevolgd. Op zaterdag 15 en zondag 23 november. Eigenlijk was deze spreiding goed, want het was best intensief en soms emotioneel. De cursus werd gegeven door Liliane en zij is de spilfiguur achter 'Laudire'. Dit is de naam voor haar zaak waarbij ze mensen en dieren met elkaar leert communiceren op een hoger niveau. Ook kun je zelf een dier aanbrengen en dan zal Liliane contact maken en een boodschap doorgeven.

Link naar site van Liliane (Laudire)

Ik was eerst best zenuwachtig. Ik dacht 'waar ben ik aan begonnen? Zou me dit wel lukken?' Tegelijk was ik ook uiterst nieuwsgierig. Ik wilde echt beter weten wat er in de hoofden van mijn dieren omging. Ik zag meestal heel goed aan mijn dieren door de jaren heen wat voor karakter ze hadden en wat ze soms door hun heenging. Kwestie van aanvoelen, de meeste baasjes zullen dit wel kennen. Maar om echt in gesprek te gaan, dat was toch een stap verder.

De eerste dag was inleidend, informatief en de eerste oefenkansen boden zich aan. We oefenden om contact te maken via foto's met de levende dieren van de deelnemers en Bas, de hond van Liliane. Het was zoeken naar onze eigen unieke manier van contact maken. Zie je het dier? Voel je het tegen jou wrijven? Hoor je alleen dingen? Krijg je beelden door? enz. We kregen voldoende tips om hier onze weg in te vinden.

De tweede dag was intensiever. We vlogen er meteen in, de uitleg was al gepasseerd. Er kwamen speciale boodschappen naar boven die ons diep konden raken. Banden uit vorige levens werden zichtbaar en de sterke vriendschappen waren ontroerend. Ook kregen heel wat praktische vragen een antwoord. We spraken in de namiddag ook met onze overleden dieren en dat maakte heel wat los.

Zo had één van mijn zebravinken, Kororo, een half jaar geleden een lelijke val gemaakt en ze sukkelt nog steeds met haar evenwicht. Ik zag niets specifiek aan de pootjes of vleugels, dus wou wel eens weten hoe zij dit ervoer en waar het probleem nog zat. Blijkt dat ze een voortdurende druk op haar kopje ervaart waardoor ze steeds duizelig is. Helemaal weggaan zal het nooit meer, maar reiki kan verzachtend werken. Dat was mooi om te weten.
Of mijn dwergkonijn With die graag knuffelt, maar helemaal verstijft als hij opgepakt wordt. Zijn antwoord was kort, maar krachtig: 'Ik heb hoogtevrees! Konijnen hebben pootjes, geen vleugels.'

Het was fascinerend om te zien dat dieren net zoveel verscheidenheid in karakters hebben als mensen! En de onvoorwaardelijke liefde van de dieren heeft me diep geraakt. De boodschap van mijn overleden hond Tarras (20 jaar geleden moeten laten ingeslapen) heeft me dieper geraakt dan ieder mens ooit heeft gedaan. Haar boodschap was prachtig en hartverscheurend tegelijk. maar om ze te snappen heb je wat achtergrondinfo nodig.
Dit is wat mijn ouders me verteld hebben: Voor mijn geboorte maakten mijn moeder en meter over alles ruzie. Ze wou alles bepalen, tot mijn naam en dag van doop toe. Mijn moeder heeft die periode veel gehuild en stond voortdurend onder stress. Na mijn geboorte, als baby was ik zeg maar gerust apathisch. Ik reageerde op niets, deed niets en lag daar maar te liggen. Ik maakte nooit contact, huilde  (lees: weigerde) omdat ik moest eten waardoor ik mezelf uithongerde. Mijn moeder heeft mijn meter dit altijd verweten en was ervan overtuigd dat ik als baby de stress had gevoeld en moest gedacht hebben niet gewenst te zijn. Waardoor ik niet wilde blijven leven. Terwijl ze al meer dan 10 jaar hadden gewacht op mij! Uit angst en onmacht heeft mijn moeder me naar de dokter gebracht die me een medicijn gaf dat mijn hongergevoel deed groeien. Vanaf toen begon ik langzaam te eten. Maar ik maakte nog steeds geen contact. De enige die ik in mijn buurt wou, was de hond Tarras. Op den duur moesten ze op de hond roepen om mij te vinden. We lagen wel ergens in elkaar gerold te dutten of ergens te spelen waar je nog niet had gezocht. Die duitse herder was de enige met wie ik als baby en peuter een echte band had. Mijn ouders mochten alleen, met enorm veel tegenzin van mijn kant, me verzorgen (badje, bedje, eten, ...) Toen ik 3 jaar was, werd Tarras ziek. Iets in zijn hoofd waardoor hij onverwacht mij en mijn mama een keer had gebeten. Mijn ouders hebben met verdriet besloten hem te laten inslapen voor de veiligheid van mij en mijn babybroertje. Weken heb ik hem lopen zoeken, elk hoekje daar we samen ooit waren geweest. En huilen, alsmaar huilen. Dit keer niet omdat ik moest eten, maar alsof mijn ziel had begrepen dat hij nooit meer terug zou komen, ook al snapte mijn 3jarige brein dat niet. Ik wist alleen dat hij ziek was geworden en was gestorven. Maar wat was dood voor een 3jarige? Ik weet niet meer wat ik erbij dacht. In ieder geval, pas enkele maanden later begon ik mijn ouders meer toe te laten dan alleen verzorging. Ik kroop voor het allereerst uit eigen initiatief op mijn moeders schoot, vroeg een knuffeltje, gaf een kusje of zei iets lief. Het was sporanisch, maar het was iets euforisch voor mijn ouders. Door de jaren ben ik opgegroeid tot de huidige 23jarige die ik nu ben (mede dankzij de therapeut waar ik bij ging na het ongeval van mijn vader, maar dat is een ander verhaal). Ik maak vrienden, kan goed overweg met iedereen, neem initiatief en ben gaat genieten van echt diepe vriendschappen.

Het voorgaande waren de feiten, nu vertel ik je het gesprek dat plaats vond zondag tussen Tarras en mij. Ik had me afgestemd op mijn rustige omgeving in de natuur in mijn gedachten. Dat was mijn ontvangstplekje wanneer ik in contact ging met een dier. Alle anderen had ik van veraf zien aankomen, Tarras zat meteen naast mij. "Wow, wat doe jij hier ineens?" Het was eruit gelapt, ik weet nog dat ik mezelf onnozel verklaarde omdat ik er zelf om had gevraagd. "Ik zat hier altijd al, hoor." Een gids? Hij is gebleven als gids! Ik voelde me warm worden. Ik wou zo graag praten, maar had niet echt vragen. En tegelijk vond ik het zo oneerlijk dat hij zo vroeg me was ontnomen. "Dat was mijn keus." Ik weet dat iedereen een zielsplan opstelt voor de ziel 'geboren' wordt in een lichaam. Maar toch... "Melissa, anders was je nu niet hier. Je mama had gelijk dat je toen niet wou blijven leven als baby. Je had door de stress en het gevoel niet gewenst te zijn iedereen buitengesloten. Ik was de enige wie bij jou mocht komen. Ik accepteerde je onvoorwaardelijk en dit voelde je. Ik was in jouw ogen nooit veroordelend geweest, omdat je via mij nooit stress of verdriet had doorgekregen. Ik moest je leren van jezelf te houden, anders was het te laat. En tegen de tijd dat je had besloten te blijven leven, kreeg je een band met mij. En je klampte je aan alle macht eraan vast. Voor jou was ik degene die achter je muurtje mocht komen, degene die reden gaf aan de wens te blijven leven. En dan kwam het moment dat ik je moest loslaten. Je was in staat geweest een band te vormen en te willen leven. Nu moest je die band met je ouders vormen. Maar dat zou niet komen als ik bleef. Je was zo aan mij verknokt. Ik had op voorhand gekozen ziek te worden zodat ik uit het gezin zou verdwijnen zodat je verplicht was een band met je ouders aan te gaan. Op dat moment had je immers echte liefde ervaren en je wilde meer. En als ik er niet was, moest je het bij iemand anders gaan zoeken. Ik vond het wel erg dat ik je nog pijn heb gedaan met die beet, ik wist niet meer wat ik deed op dat moment. Ik hou van je." Ik ben beginnen huilen als een klein kind. Hij was gestorven... om mij in leven te houden! Hij had er alles voor over gehad om mij te leren wat het is geliefd te zijn. Ik voelde me zo verscheurd en schuldig, ook al wist ik dat het niet mijn fout was. Het enige wat ik eruit kreeg was 'Ik vergeef je voor dit beet, ik weet dat je me nooit expres pijn zou doen.' Dat was het enige, de drang om hem te laten weten dat ik hem nog steeds graag zag. En ik bleef huilen, ook uit ontroering dat hij zover was gegaan voor mij. Ineens vielen de laatste puzzelstukjes op zijn plaats. Hoe het kwam dat ik zo of dat had gedaan, vandaag een drang of angst kwam, enz. Tarras had op dat moment niet alleen mijn lichaam, maar in zekere zin ook mijn zieltje gered. Anders had het veel langer geduurd voor ik god-weet-wie-in-welk-leven iemand zou toelaten.

Ik besef dat het een enorm geschenk is hier nu nog te mogen zijn, meer dan ooit. Ik wil op het einde echt kunnen zeggen dat ik een goed leven heb gehad. Niet dat ik nergens spijt van heb, een mens maakt fouten. Wel dat ik geen kansen heb laten liggen. Ik wil op het einde kunnen zeggen 'geleefd' te hebben en niet 'overleefd'.

James Van Praagh

Bij de meesten gaan er misschien wel een belletje rinkelen bij de naam James Van Praagh. Hij is een medium dat over de hele wereld demonstraties en workshops over spiritualiteit en communicatie met geesten geeft. En hij schrijft er ook boeken over. Al kan je over de man zelf ondertussen ook meer dan 1 boek schijven :)

Het eerste boek dat ik van hem had gelezen, was 'Verdriet en verlies geheeld'. Vanwege het plotse overlijden van mijn peter. Ik heb heel diep gezeten en was eerst een wrak. En dan was ik razend, waarom moest uitgerekend hij vertrekken? Lopen er niet genoeg eikels rond die ze eerst konden halen? Blijkbaar waren deze gevoelens allemaal normaal. Ik ben door het hele proces gegaan en het boek heeft me geholpen alles een plaats te geven.

Ondertussen was ik getriggerd. Ik was James zijn boeken beginnen lezen omdat mijn peter ze ook had gekocht. Ik begon de andere boeken te zoeken. 'Leven tussen geesten' volgde. Ondertussen is ook 'Onafgewerkte zaken' uitgelezen en 'Opgroeien in de hemel' ligt al klaar op mijn nachtkastje.
Ik lees zijn boeken graag, omdat ze zo begrijpbaar zijn geschreven. Ik denk dat iedereen er zich wel kan in herkennen. De rode lijn blijft de onvoorwaardelijke liefde in het universum die bij jezelf moet beginnen. En wat je voor anderen kan betekenen vanuit deze liefde. Bovendien worden pijn, woede, fouten die we maken niet vies bekeken, maar aangehaald als zaken die ons iets bijleren en waar ze sterker zullen uitkomen. En dat onze ware kracht in ons voor het grijpen ligt, we hoeven alleen het deurtje te openen.

2 citaten uit 'Onafgewerkte zaken':
(p.239) "Het maakt niet uit wat anderen van je denken als je je levensdoel vervult. Als je je bezighoudt met wat andere mensen denken of zeggen, geef je je kracht weg, en dat is een zekere manier om een onvervuld leven te leiden. je moet niet proberen om als anderen te zijn. Wees oorspronkelijk. Spreek anders, doe anders en werk anders. Zonder bezieling mis je moed en energie. Herinner je je het kind dat je ooit was? Voordat je werd uitgescholden of de mond werd gesnoerd en werd gezegd je koest te houden, was er dat prachtige kind vol verbeeldingskracht en verwondering. Je had het gevoel dat je alles kon doen en zijn. Dat kind is de essentie van wie je bent. Dat wonder is nog steeds binnen in je. Het is je onbeperkte spirituele kracht."

(p.160) "Een vriend van me vertelde me ooit een parabel die goed omschrijft hoe hebzucht en zelfzuchtige overtuigingen over geld de ontwikkeling van onze ziel kunnen blokkeren. Ik vertel dit verhaal in al mijn workshops en zal het graag met je delen: Een miljardair overlijdt en gaat naar de hemel. Petrus staat klaar bij de hemelpoort om hem te begroeten en rond te leiden. Terwijl hij met Petrus door de hemelse omgeving wandelt, staat de miljardair paf van de hemelse schoonheid en perfectie. De tuinen zijn onberispelijk onderhouden en voorzien van elke denkbare exotische plant. Grote landhuizen liggen esthetisch over de tuinen verspreid. De schoonheid en majesteit van de hemel bewegen de man praktisch tot tranen. De kleuren om hem heel zijn gewoon ongelofelijk. De man wendt zich tot Petrus en vraagt: 'Waar is mijn huis?' Petrus antwoordt: 'Een eindje verderop.' Ze lopen een trap af. Plotseling ziet de man dat de omgeving begint te veranderen. De landhuizen zijn niet langer landhuizen. Het zijn landhuisjes. De tuinen zijn dun gezaaid. De kleuren zijn doods en dof. 'Waar is mijn huis?' vraagt de man met enige agitatie. 'Nog een paar stappen,' antwoordt Petrus. Ze lopen nog wat trappen af en slaan af. Inmiddels is de atmosfeer volledig veranderd. De huizen zijn praktisch krotten; de kleuren zijn grijs en bruin geworden; het pad is modderig en de rijke flora is verdwenen. Verbaasd over de verandering pakt de man Petrus' arm. 'Wacht eens even. Mijn huis kan hier niet zijn. U moet een verkeerde afslag hebben genomen.' 'Nee. Dit is juist,' antwoordt Petrus. Ze lopen een stukje verder en uiteindelijk blijft Petrus staan. Hij wijst naar een kleine hut, die amper overeind blijft staan. Er zijn geen planten, geen kleuren, geen schoonheid. In feite is het er zo schemerig dat de man nauwelijks iets kan zien. De man richt zich tot Petrus en zegt: 'U weet duidelijk niet wie ik ben. Dit kan mijn huis niet zijn. Op aarde had ik een groot fortuin. Ik bezat tien huizen en had honderden bedienden. Ik kon kopen wat ik maar wilde. Dit moet een vergissing zijn.' Inmiddels staat de man te blazen en puffen van verontwaardiging. 'Tot wie kan ik me wenden?' Petrus kijkt de man in ogen en zegt: 'Het is geen vergissing. We konden alleen bouwen met het materiaal dat je ons toezond!"

Link naar de site van James van praagh

Mantra's met Deva Premal en meditatie

Dag allemaal,
het is alweer even geleden dat ik een bericht heb gepost. Ik probeer er wel op te letten dat ik elke week iets zet. Mijn excuses :) Ik was aan het twijfelen waarover ik het wou hebben. Er waren verschillende opties, de andere komen zeker nog aan bod. Het is Deva Premal geworden!

Net wanneer ik deze zinnen heb getypt, begonnen mijn muziekboxen een melodie af te spelen die ik niet ken, maar wel heel mooi klinkt. Ik heb geen enkel nummer opgezet, youtube staat niet open, mijn radio staat ook uit, ... Ik heb snel al mijn tabbladen gecontroleerd, maar nergens speelde muziek, reclame of wat dan ook iets af. O.O En dan herinner ik me dat ik de laatste tijd veel uren heb gezien. Daarmee bedoel ik: 12u12, 14u14, 09u09, 22u22, ... Wanneer ik tekens vanuit het Licht aan het missen ben, zorgen mijn engelen en gidsen dat ik uren zie. En dan weet ik dat het tijd is om meer gerichter contact te maken. De laatste dagen doen ze veel moeite, maar ik maak er precies geen tijd voor. Erg eigenlijk, ik had mezelf gezegd eens te gaan zitten en eventueel te mediteren met mantra's. Via meditatie kan een mens heel ver raken. Het gaat om bewust tot rust komen en de stress loslaten. Even jezelf toestaan het piekeren overboord te gooien. Velen zullen zeggen dat ze er geen tijd voor vinden of niet aan weten te beginnen. Zo ben ik ook gestart. Zo zullen de meesten zijn gestart. Maar dat is ok, het heeft geen zin jezelf te veroordelen wanneer het moeizaam gaat. Dat geeft alleen nieuw gepieker. Ontspan en geef je over aan het moment. En het kan een tijd duren voordat je bewust leert ontspannen, maar het gaat je zoveel meer terug geven. Je zult je beter voelen en meer gedaan krijgen OMDAT je jezelf toestaat gelukkig en in vrede te zijn. Net voor ik deze blog opende, las op op facebook een interessante quote die alles eigenlijk samenvat.

Om even terug te komen op Deva Premal, leg ik de link met mantra's en meditatie. Mantra's zijn, meestal in sanskriet, teksten die worden herhaald in een bepaald ritme en melodie. Door het chanten heb je iets om op te focussen terwijl je lichaam in ontspanning gaat. De klanken hebben invloed op de chakra's en onze energiehuishouding. Wat vast zit, kan worden losgemaakt en wat te ver open staat, kan een stukje sluiten. Zo brengen de mantra's ons weer in balans en brengen ze de rust terug in ons hoofd. Elke mantra werkt heeft een specifieke werking. Ik ben tot nu toe 2 keer naar een optreden van Deva Premal geweest en het was prachtig! De eenheid die ontstaat in zo'n zaal wanneer iedereen zingt, valt niet te beschrijven.

Eén van mijn favoriete mantra's is de Moola Mantra. Deze mantra verbindt het aardse met het hemelse, het mannelijke met het vrouwelijke en brengt ons in contact met de Bron van ons bestaan en de Eenheid. Het is een mantra die diepe innerlijke rust brengt, heling, vreugde en helderheid.

Nog één ding, in het begin is het zeker wennen aan Sanskriet. Maar sanskriet is een klankentaal, wat betekend dat dezelfde tekst soms iets anders kan geschreven worden. Pin je niet vast op tekst, maar luister naar de mantra en laat je meevoeren. Probeer gewoon mee te gaan in de klanken en de woorden komen wel.

Ik hou van mij!

Vóór mijn huidige opleiding heb ik gestudeerd voor kleuterjuf. Dat was altijd mijn droom geweest. Maar in de praktijk was het toch heel anders waardoor ik later van richting ben veranderd. Het grote aantal kinderen en alle eindtermen maakten dat ik het gevoel kreeg kleuters te moeten drillen ipv bijleren. Waarom is de druk zo hoog? Waarom worden de verwachtingen elke keer zwaarder? Het lijkt erop dat kinderen tegenwoordig vanaf de kleuterklas al klaargestoomd worden om hun naam te kunnen schrijven, de cijfers te herkennen en tellen, werkblaadjes maken met hopen, enz. In het eerste leerjaar moeten ze al een heel pakketje hebben om mee te kunnen. En dan denk ik, 'Hemel, het begint pas! Wat doe je ze aan? Ze zijn schoolmoe tegen het middelbaar!' Ik herinner me ook nog dat ik een cursus ben gaan volgen voor expressie en toneelspelen. Puur om beter voor de klas te kunnen staan.
Dit is trouwens de link voor meer over de 3daagse:  http://www.cambiarte.be/P/coaching%20voor%20studenten.php

Dat was wel een leuke ervaring. Alles gebeurde zo spontaan en ik heb echt gouden tips meegekregen. Met het kleine groepje dat we waren ontstonden snel goede banden waardoor we heel eerlijk elkaar konden bijsturen. Maar wat me het meest is bijgebleven, is een nummer dat ik toen voor het eerst heb gehoord. We waren inderdaad een groepje dat zijn onzekerheid moest overwinnen om ons echt volledig te kunnen laten gaan in ons spel voor de kinderen. In het begin van het nummer zaten we allemaal te gniffelen. Maar op het einde was de boodschap wel aangekomen. Het was een mooie afsluiter van 3 leerrijke dagen.

Bestaat toeval?

Toeval of geen toeval. Iedereen zal het zich al wel eens hebben afgevraagd. Bestaat het? Soms lijken de dingen zo mooi elkaar op te volgen en aan te sluiten dat het haast lijkt alsof iemand voor jou even heeft uitgetekend hoe het moet verlopen. We hebben snel de neiging op dan te zeggen: "Wat een geluk!" Maar is het geluk hebben? Bestaat toeval eigenlijk wel?
Ik geloof dat iedereen tijdens zijn leven zijn eigen zielsdoelen vervuld. Dit betekend dat er lessen zijn die je wil leren. Situaties waarin deze lessen geleerd kunnen worden, dienen zich aan tot je de les eruit hebt gehaald. Aan jou dus om te bepalen hoe je met de situatie omgaat. Maar de meeste mensen kennen hun zielsdoel niet expliciet. Ze kunnen niet verwoorden waarom ze hier zijn in dit leven. Ik ook niet. Maar ik heb wel een sterk buikgevoel en ik denk dat sommigen dit wel gaan herkennen.
Een intuïtief aanvoelen wat goed is voor jou en wat eigenlijk beter te vermijden is. Je ziel weet welke lessen hij wil leren. We starten ons leven echter met een schone lei en zonder alle kennis in ons hoofd. Die kennis is er wel, maar niet zoals een computer waar je kan ophalen wat je nodig hebt uit je hoofd. Je intuïtie is dan een schat van kennis. Kennis uit je vorige levens en de lessen die je reeds hebt geleerd. De ervaringen die je hebt opgedaan, de mensen die je toen hebt ontmoet.
Ik merk dat ik weer afwijk, ik wil zoveel vertellen! Laat me eerst een duidelijk verschil maken tussen je verstand en je intuïtie. Je verstand is je zuivere denken. Op basis van kennis analyseer je een situatie, zoek je overeenkomsten met eerder opgedane kennis en ervaringen en slaagt het op in je geheugen. Verstand is eigenlijk op de hersenen gericht. Intuïtie wordt echter niet voor niets ook buikgevoel genoemd. Het is een aanvoelen. Je kan het niet zo expliciet verwoorden. Iedereen zal wel eens het gevoel hebben gehad. "Oh, ik heb echt nog eens zin om naar bomma te gaan, " En je hebt een geweldige namiddag bij de bomma. Of "Misschien regent het vandaag, toch de paraplu maar meenemen." En inderdaad, die middag regent het pijpenstelen. Ik heb al eerder aangehaald dat veel mensen dan spreken van geluk. Maar jij bepaalt toch of je de paraplu meeneemt of niet? Zeg je nog steeds dat het toeval is?

Tijdens één van mijn opleidingslessen wou mijn lerares toeval ook in vraag stellen. Op het einde kan ik je verzekeren dat iedereen erover nadacht! Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden:

Yoga, herbronnen en jezelf herontdekken

7 november 2011. Mijn allereerste yoga les. Ik herinner me de datum nog goed. Iets meer dan een maand na het overlijden van mijn peter. Hij wist dat ik op zoek was naar een goede plek om yoga te volgen. Enkele maanden daarvoor had hij me een folder gegeven van 'Lariposa'. Hij had er een heel goed gevoel bij, zei het een goede plek voor mij zou zijn. Ik heb de kans niet meer gekregen om hem te zeggen dat hij gelijk had. Althans niet tijdens zijn leven. In gedachten heb ik hem wel bedankt. Voor de fijne mensen die ik er heb leren kennen, voor de rust die ik heb leren ervaren, voor de geweldige lessen. Maar dat is natuurlijk ook aan lesgeefster Chris te danken. Ze vertelt altijd wel iets extra en geeft op een heel ontspannen, ongedwongen manier les. Het voelt als thuiskomen. In het begin was het wel moeilijk om het getetter in mijn hoofd stil te leggen. Hoe begon je er in hemelsnaam aan?! Maar langzaam leerde ik mijn lichaam beter ontspannen en daarmee ook mijn geest. "Perhaps one of the greatest benefits of yoga, is that it puts the mind tot rest." Een uitspraak van Robert Butera. En hij heeft gelijk. Ik heb ontdekt dat wanneer de geest tot rust kan komen, ook heel veel oplossingen en inzichten komen. Dat we onszelf terug tegenkomen, iets wat voor velen een verademing kan zijn in onze helse, drukke maatschappij waar alles alleen mag vooruitgaan. Stilzitten mag niet, dan ben je niet productief. Ik moet nu even terugdenken over een pleidooi van Thomas Decreus. Het heet: "De samenleving is geen contract: voor wat, hoort niets!" Hij geeft zijn kritiek over de huidige maatschappij waarin je alleen meetelt als je kunt bijdragen. Ik vermoed dat velen zich wel in zijn uitspraken kunnen vinden.
http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2011/07/18/de-samenleving-geen-contract-voor-wat-hoort-niets

Maar nu wijk ik af. Wat ik eigenlijk wou zeggen, is dat yoga een ontzettend leuke manier is om zowel je lichaam als geest even offline te kunnen zetten. even helemaal tijd voor jezelf. De batterijen opladen. En ik het begin zal je denken: "Waar ben ik mee bezig? Ik heb nog zoveel werk! En ik ontspan niet, ik voel het. Dit lukt gewoon niet. enz." Bedenk dan dat je pas in rust komt als je het jezelf toestaat en gelooft dat het kan. Iedereen is in staat een moment van echte rust voor zichzelf te creëren. Niet voor iedereen door yoga, maar dat laat ik je zelf ontdekken. Sommigen hebben er meer baat bij een uur te gaan fietsen of een goed boek te lezen. Zolang je maar een fijn ontspannen moment kan ervaren en even je gedachten kan verzetten, ben je vertrokken. En eigenlijk is dat de basis van yoga. "Laat de ideeën los van hoe het leven perfect zou zijn en alles gaat vanzelf." Een uitspraak van Chris die ze zelf van iemand anders had doorgekregen. Een uitdaging, maar zeker de moeite waard, nietwaar?

Signs from heaven

Heerlijk gewoon! Ik ben eindelijk vandaag deze blog begonnen, toch wel met een klein hartje. Maar eens dat ik begon te typen, kwam alles vanzelf. Het voelde juist. Ik dacht dat het voor vandaag goed was en ging een kijkje nemen op facebook. De eerste foto die ik zag, gaf exact de bevestiging die ik nodig had :)

Tekenen brengt rust

Ik teken regelmatig. Het brengt me tot rust. Ik kan er echt uren in opgaan en de tijd helemaal uit het oog verliezen. Als kind al, maar eens de schoolse vakken volgden, begon het steeds meer te verwateren. Zo'n 6 jaar geleden ben ik opnieuw begonnen af en toe te tekenen. Het voelt goed. Tegenwoordig zie je de hype van kleurboeken voor volwassenen. Ik ben al overwogen me er eentje aan te schaffen. Maar ik ken mezelf, ik teken veel liever eigen creaties. Of foto's die ik mooi vind natekenen. Wanneer ik terug tekende, waren het vooral dieren. Daar ben ik echt zot van. Bovendien waren A5 formaatjes makkelijk te verstoppen tussen de cursussen zodat ik kon tekenen wanneer de les te saai werd. Ik weet het, ik ben niet echt het mooiste voorbeeld van aandachtig opletten :)
 Daarna volgden snel tekeningen uit spelletjes van facebook. Daar zat ik toen nog vaak op. Tegenwoordig gebruik ik facebook meer als communicatietool. Echter, er zijn toch toffe tekeningen van overgebleven :)
 
 Op de kerstmarkt heb ik eens een zwart wit plaat gekocht die je zelf kon bijkleuren met stiften. Het resultaat mag er wezen, maar dit was te makkelijk voor mij. Het gaf je niet voldoende uitdaging.
Dus heb ik nummerschilderen geprobeerd. Dat was misschien dan wel een te grote sprong! :p Het is redelijk goed gelukt, maar ik heb er echt lang aan gezeten. En dan de problemen dat je gemengde verf droogt en je de kleur opnieuw moet kunnen mengen tot exact hetzelfde kleurtje, de piepkleine stukjes waarbij je je soms afvraagt in welke kleur het nu moet, enz. Misschien had ik ook niet met een A3 moeten beginnen.
 
Maar waar een wil is, is een weg! Ik zal altijd sneller kleuren ipv schilderen. Maar als ik schilder, zet ik eerst een potloodschets en werk ik dan mijn schilderij uit. Hier voelde ik me wel goed bij en ik ben echt blij met het resultaat!
 
 Af en toe teken ik nog dieren. Of de afbeelding van een orakelkaart, vooral wanneer ik voel dat de boodschap sterk is. Dan kan ik de tekening enige tijd in mijn kamer ophangen zodat ik aan de boodschap herinnert wordt.
 
Tegenwoordig teken ik toch vooral manga figuren. Ik heb het zwart wit tekenen ontdekt en het geeft, zeker bij 'bewegende' tekeningen, een krachtig effect. Tekenen is iets wat ik altijd zal blijven doen. Ik haal er zoveel rust uit, de perfecte manier om mijn stress kwijt te raken. Al helpt de yoga daar ook natuurlijk bij, maar daar vertel ik wel meer over een volgende keer!

Tony Looyenstein

Hey allemaal, Wie heeft er al van Tony Looyenstein gehoord? Deze vrouw is intuïtief tekenares en maakt prachtige krijttekeningen! De 18e oktober ben ik weer geweest om één van mijn engelen of gidsen te laten tekenen (afhankelijk wat er door komt). Voor de leken onder ons een woordje uitleg: een engel is een energetisch wezen dat altijd in het Licht heeft bestaan (of de Hemel, het Hiernamaals, hoe je het wil noemen). Een gids ken je uit een vorig leven. Jullie hebben samen al een aards bestaan gehad. Beide figuren zijn echter in dit leven bij jou met een gezamenlijke taak: jou zo goed mogelijk ondersteunen op jouw pad en met jouw zielsdoelen. Ik was dus razend benieuwd wie er deze keer zou doorkomen. Ik had al 4 eerdere tekeningen laten maken en was telkens ontroerd. Het gevoel van herkenning, thuiskomen en warmte is zo groot. Ik begrijp dat velen nu misschien denken dat ik zever of niet goed bij mijn hoofd ben. Toch ben ik ervan overtuigd wat we worden omringd door deze wezens van onvoorwaardelijke liefde. De nieuwe tekening bleek een Hogere Engel te zijn. Ze was ook een Engel van Groei. Xarielle, de naam alleen al vond ik zo speciaal. Tony gaf me nog een persoonlijke boodschap van Xarielle mee. Het gaf me kracht, een bevestiging dat ik echt nu op mijn pad zat na alle tegenslagen met mijn studies. Ik hoop dat iedereen een manier voor zichzelf vind om zijn kracht te herontdekken wanneer het even niet meer gaat.

Selentiet

De laatste tijd slaap ik slecht. Inslapen, maar in de helft van de nacht weer wakker worden en op de klok vloeken. Weer inslapen, en tegen de vroege ochtend weer wakker te worden en niet meer kunnen in te slapen. En natuurlijk op de dag dat je kan uitslapen. Wie herkent het? Ik heb mijn Selentiet steen er maar weer eens bij genomen om tot rust te komen. Sindsdien slaap ik weer door. Het wordt niet voor niets de engelensteen genoemd. Voorbeeldfoto:

Kennismaking

Hoi allemaal, Ik overwoog al langer een nieuwe blog te openen. Het leek er alleen niet van te komen. Geen tijd, andere zaken vragen voorrang, studies, ... Ik denk dat iedereen dat gevoel wel al eens heeft gehad. Wat deze blog betreft, verwacht geen magische toestanden, gigantische gebeurtenissen enz. Maar wel een soort open dagboek waar iedereen in mag kijken, misschien dingen herkent, steun en plezier uit haalt. Gewoon het leven zoals het is. Dus misschien toch wel een beetje magisch :)