Miscommunicatie

Ik was al even aan het nadenken over een nieuw onderwerp voor dit bericht. Maar er kwam niets spontaan naar boven. Tot ik mijn zebravinken eten wou geven. Een van de meisjes, Kororo, is constant duizeling door druk op haar hoofd. Eigenlijk heeft ze in mensentaal gesproken een niet-aangeboren hersenletsel. Hierdoor heeft ze moeite met haar evenwicht en duurt alles wat langer. (zie ook 'telepathisch communiceren met dieren')

In ieder geval, mijn zebravinken zijn redelijk hand tam. En daar geniet ik van. Ik heb ook enkele vaste zinnen en handbewegingen die ze ondertussen herkennen om een basis boodschap over te brengen. Zoals 'Ik ga de eetbakjes bijvullen, allemaal opschuiven aub.' Ik wijs de eetbakjes aan en maak dan met mijn wijs- en middenvinger de beweging van stappende beentjes. Twee vriendjes die dichtbij zaten, vlogen naar de andere kant van het hok. De rest zat ver genoeg opdat ik niet zou botsen wanneer ik met mijn hand in het hok kom. Dan merk ik Kororo op, op het stokje vlak bij de opening waar ik met mijn hand zou moeten binnengaan en met haar rugje naar mij. Ze heeft me nog niet opgemerkt. Ik zeg rustig enkele keren haar naam en ik zie haar kopje draaien. Ze heeft haar naam herkend. Ik herhaal terug mijn zin en handbewegingen over de eetbakjes enkele keren en geef haar alle tijd. Ik zie dat ze geen aanzet maakt te verhuizen. Meestal begint ze rond te kijken en dan weet ik dat ze een geschikt landingsplekje zoekt. Maar ze dommelt rustig verder. Na enkele keren mijn zin te hebben herhaalt, besef ik dat ze tot dan telkens enkele vogelpootjes op het stokje is opgeschoven. En ik val in de slappe lach. 'Ooh, sorry lieverd, ik had het niet door, das eigenlijk ook opschuiven ja. Maar ik bedoel naar een ander stokje, zodat ik even in het hok kan en we niet botsen.' Ze kijkt me nu met een scherpere blik aan ipv het afwezige kopje van daarvoor, vliegt voorzichtig op en landt een stokje verder. 'Dank je wel lieve schat!' En ik vul de eetbakjes bij.

Ieder ander ziet het waarschijnlijk als een grappig tafereeltje en hangt er niet meer aan. En toch, op dat moment besefte ik eigenlijk dat Kororo perfect had gedaan wat ik had gevraagd, alleen niet wat ik had bedoeld. En het drong tot me door hoe vaak we dingen anders verwoorden dan dat we bedoelen en hoe vaak we eigenlijk vanuit onze eigen bril iets heel anders kunnen interpreteren dan wat de andere eigenlijk met zijn verhaal wou zeggen. Ik neem me voor om me beter te leren uitdrukken en beter na te gaan of ik de andere wel goed heb begrepen. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar misschien is de beste start om dan bij misverstanden te beginnen. Of bij irritaties over een communicatie. Ga eens rustig zitten en analyseer wat je zo irriteert of wat je niet begrijpt. Wat denk je dat de andere oprecht bedoelde? En hoe leek de persoon zich toen te voelen? Misschien was hij wel gehaast of ziek waardoor je het meteen veel minder persoonlijk opneemt. De dingen van op afstand bekijken, helpt dan om te relativeren. En daarna moet je naar jezelf durven kijken. Hoe heb ik de dingen verwoordt? Met welke intonatie? Met welke bedoeling? Was dat wel wat ik bedoelde? Ik denk dat wanneer we zo stilaan onze misstappen proberen te begrijpen en aanpakken, we na verloop van tijd spontaan beter gaan communiceren. En wat een opluchting moet dat zijn om niet voor de zoveelste keer te piekeren wat iemand daarin godsnaam nu weer mee zou hebben bedoeld!