"Als tranen een trap konden vormen en herinneringen een brug, dan klommen we naar de hemel en haalden je terug."

Ik heb vandaag het bericht gekregen dat de vader van een heel goede vriendin is overleden. Het voelt heen onrealistisch. Iedereen wist al langer dat hij ernstig ziek was, hoe reageer je als je hoort dat iemand kanker heeft? En als je merkt dat de behandeling niet aan slaat? Het moet zo machteloos voelen, zo verdomd oneerlijk. Ik geef toe dat ik de vader amper heb gekend, maar wat ik me herinner was een vriendelijke man. Dus ik bid in stilte voor de ziel die naar boven is gegaan, voor het verdriet van de nabestaanden te verzachten en dat ze met de tijd alles en plaats kunnen geven. Dat is nu nog niet aan de orde. Huilen, rouwen, zelfs vloeken, alles moet er nu uit. En dan zal het opnieuw lukken om de dierbare herinneringen te zien. Ik  heb onlangs een quote gelezen: 'Je huilt niet omdat ik dood ben, je huilt om de herinnering die ik achterliet.' En dat is waar, we rouwen omdat we beseffen dat ons is ontnomen en wat we missen.

Ik heb zelf ondertussen al 2 keer ervaren wat het is om te verliezen: mijn peter en mijn grootvader. Ik herinner me het gevoel van woede omdat mijn peter op 56 jaar was ontnomen door een hartaanval. Zo plots, zonder afscheid, gewoon weg. Ik was een wrak, maar kwam langzaam weer boven door de herinneringen. Zijn onvoorwaardelijke steun en geloof waren sterker dan ooit net op het moment dat hij er niet meer was. Ik zat die dag (3 september 2011) voor de allereerste keer aan zee in Knokke. En ik herinnerde me iets wat hij jaar en dag had verkondigd: 'Als ik ooit doodga, zul je me vinden aan de zee.' Knokke was zijn lievelingsbadplaats geweest. Dat gaf me steun op het moment dat ik me verlaten voelde omdat ik als enige niet bij hem was geraakt vlak nadat hij was gestorven.

Mijn grootvader is net geen 90 geworden, in de laatste 2 jaren hadden we een felle achteruitgang en 2 opnames in het ziekenhuis gezien. Bij de 3e opname hield iedereen zijn hart vast. Maar de dag na Pasen leek hij 'herrezen'. We durfden terug optimistisch te zijn, maar niet teveel. Ik had gezien hoe hij voor het eerst was gaan hallucineren, beginnen schelden op mij terwijl hij nooit zijn stem had verheven. En hij heeft inderdaad het ziekenhuis niet meer verlaten. Op 8 april om 6u 's morgens hoorde ik de telefoon en alles schreeuwde in mij dat het voorbij was. Ik huilde, ik hoefde niet meer te horen wat de andere kant van de lijn te vertellen had. Ik wilde gewoon zo snel mogelijk naar het ziekenhuis zodat ik tenminste van mijn bompa wel afscheid kon nemen. Enkele dagen later kocht ik eindelijk de Para Astro (normaal heb ik die altijd het begin van de maand al in huis). Hun rubriek 'Maan Void of courses' geeft aan wanneer de maan geen enkel contact meer maakt met een andere planeet wanneer ze een teken verlaat. Als de maand void of courses is, valt niets meer in zijn plooi. Het is het moment dat alles misloopt. Bij de Ram (mijn sterrenbeeld) stond als pechmoment: 8 april 2013 om 06:00 ...

Af en toe heb ik behoefte om al die momenten nog eens bewust te doorleven, alsof ik zeker wil zijn ze niet te vergeten, hun gezicht niet te vergeten, hun stem, ... Ik heb voor beiden een herinneringsboek gemaakt om alles in neer te pennen wat ik nog weet en wat er af en toe nu nog door me heen gaat. En gedichten schrijven, ik heb geschreven alsof ik ze ermee kon terug brengen. Iedereen heeft zijn eigen manier om met zijn verdriet om te gaan. Ik bid dat iedereen die manier voor zichzelf vind wanneer de grond op momenten als deze lijkt te verdwijnen.

Gedichten voor peter: 

1 dag na het overlijden:

2 maanden na het overlijden:

tekst in parel: 

Twee maand geleden heb ik afscheid genomen

van een fantastische man vol idealen en dromen.

Met vele liefde en humor ging je door het leven, 

voor je job en je gezin heb je je steeds 100 % gegeven.

Je stond altijd voor iedereen klaar

met wijze woorden of een lief gebaar.

Genietend van het leven, in mijn herinneringen 

leerde je me dat geluk soms zit in hele kleine dingen.

Die wijsheid neem ik met me mee.

Koesterend, met een beetje heimwee.

Lieve peter, weet dat ik jou nog elke dag mis 

en jouw warme vriendschap onvervangbaar is.

Maar ik zal altijd in mijn herinneringen blijven geloven

tot we elkaar weerzien, daarboven.

Een jaar na het overlijden:

Gedicht voor mijn bompa vlak na het overlijden:

Bijna was je 90 geworden.     

En toch hebben we met pijn in ons hart afscheid genomen.   

Zo sterk als je was, zo hard zullen we je missen.                                                     

Ons vasthoudend aan de herinneringen die je achter liet.

De tent van oude doeken in de zomer                                                                                         
bouwde je met veel geduld voor de kleinkinderen op.               

Je tuin was steeds een deel van je leven.                        

Dit vond je belangrijk om de familie eten te geven.

Als je in de tuin aan het werken was,                                                                                         
moesten de kleinkinderen je van Bobonne gaan roepen,            

want dan stopte je pas.

De fruitella snoepjes stonden steeds verstopt,                          

anders waren ze zeker weer heel snel op.                 

Tijdens muurtje schot vloog de bal wel eens op het dak.                                                  

Met de ladder ging je hem halen met het grootste gemak.

Verhalen uit je verleden werden tot leven gebracht door jouw woorden.                                    
Door de man die altijd klaarstond met een luisterend oor en lieve woorden.

De familie was je heilig, niets was ooit te veel. 

En met 11 kleinkinderen als ons zegt dat meteen veel.

Met z’n zessen zakten we door het bed.                                        

Lattenbodem kapot, maar wel dolle pret. 

                                                                                       

Dan toch een keertje kwaad geworden,

maar het repareren verliep zonder zorgen.

Wanneer we bleven slapen, bracht je ons naar bed toe.        

Met een knipoog en glimlach zei je ‘oogjes dicht en snaveltjes toe’.  

Ook al was het ’s nachts niet altijd even stil.

Je verloor nooit je geduld en gaf geen gil.

Wanneer we dan eindelijk wakker waren, 

begon je geduldig de meisjes haren te ontwaren. 

Haartje na haartje, pluk na pluk, 

werkte je een hele tijd door aan één stuk.

De jongens met de go-car,

slippend op de koer,

met een lach keek je toe.

Wat voelden ze zich stoer!

Dit zijn slechts enkele herinneringen van de zovelen die ik nog weet.                                                      
Lieve Bompa, weet ik dat je nooit vergeet!