Iedereen kent dat gevoel wel: de dag lijkt al om en je hebt nog van alles te doen. We lopen rond alsof we een pak duracel batterijen hebben ingeslikt om in de avond tot de conclusie te komen dat we nog niet klaar zijn, maar wel leeggezogen. Veel dingen zijn een automatisme geworden, we doen het omdat het moet. En de rest, daar piekeren we over. We lijken geen tijd meer te vinden om even echt in stilte een minuut te ademen. Ademen en niets anders. En als we denken een gaatje te vinden, is het voor de tv of computer. Zonder erbij na te denken dat onze hersenen dan nog op volle toeren draaien en het dus eigenlijk geen echte pure 'ontspanning' is. Ik hoop dat het volgende gedichtje iedereen eens aan het denken zet om af en toe een pauzeknop in te drukken. Die hebben we allemaal nodig.
Een man piekerde over zijn leven.
Toen wendde hij zich tot een wijze monnik
en vroeg hem hoe die leefde.
De monnik antwoordde:
`Als ik ga dan ga ik,
als ik sta dan sta ik,
als ik zit dan zit ik,
als ik eet dan eet ik,
als ik slaap dan slaap ik.’
`Is dat alles wat u mij te zeggen hebt,’
zei de man teleurgesteld.
`Hebt u mijn vraag wel goed verstaan?’
Maar de monnik herhaalde:
`Als ik ga dan ga ik,
als ik sta dan sta ik,
als ik zit dan zit ik,
als ik eet dan eet ik,
als ik slaap dan slaap ik.’
`Maar een mens doet toch niet anders,
wat is daar voor bijzonders aan?’
Toen glimlachte de monnik.
‘Dat zeg je nu wel,’ zei hij,
`maar als jij gaat dan sta je al,
als je zit denk al aan eten,
als je eet wil je al gaan slapen.
Je bent zo opgejaagd bezig
met alles wat je nog moet doen
dat je niet meer ten volle doet wat je doet.’
De andere gedichten in deze bundel zijn beslist ook de moeite waard: http://www.jeugddienstdonbosco.be/wp-content/uploads/2010/09/zinvolle_tekstjes.pdf
Geen opmerkingen:
Een reactie posten