De afgelopen 2 weekends heb ik een 2daagse cursus 'Telepatisch communiceren met dieren' gevolgd. Op zaterdag 15 en zondag 23 november. Eigenlijk was deze spreiding goed, want het was best intensief en soms emotioneel. De cursus werd gegeven door Liliane en zij is de spilfiguur achter 'Laudire'. Dit is de naam voor haar zaak waarbij ze mensen en dieren met elkaar leert communiceren op een hoger niveau. Ook kun je zelf een dier aanbrengen en dan zal Liliane contact maken en een boodschap doorgeven.
Link naar site van Liliane (Laudire)
Ik was eerst best zenuwachtig. Ik dacht 'waar ben ik aan begonnen? Zou me dit wel lukken?' Tegelijk was ik ook uiterst nieuwsgierig. Ik wilde echt beter weten wat er in de hoofden van mijn dieren omging. Ik zag meestal heel goed aan mijn dieren door de jaren heen wat voor karakter ze hadden en wat ze soms door hun heenging. Kwestie van aanvoelen, de meeste baasjes zullen dit wel kennen. Maar om echt in gesprek te gaan, dat was toch een stap verder.
De eerste dag was inleidend, informatief en de eerste oefenkansen boden zich aan. We oefenden om contact te maken via foto's met de levende dieren van de deelnemers en Bas, de hond van Liliane. Het was zoeken naar onze eigen unieke manier van contact maken. Zie je het dier? Voel je het tegen jou wrijven? Hoor je alleen dingen? Krijg je beelden door? enz. We kregen voldoende tips om hier onze weg in te vinden.
De tweede dag was intensiever. We vlogen er meteen in, de uitleg was al gepasseerd. Er kwamen speciale boodschappen naar boven die ons diep konden raken. Banden uit vorige levens werden zichtbaar en de sterke vriendschappen waren ontroerend. Ook kregen heel wat praktische vragen een antwoord. We spraken in de namiddag ook met onze overleden dieren en dat maakte heel wat los.
Zo had één van mijn zebravinken, Kororo, een half jaar geleden een lelijke val gemaakt en ze sukkelt nog steeds met haar evenwicht. Ik zag niets specifiek aan de pootjes of vleugels, dus wou wel eens weten hoe zij dit ervoer en waar het probleem nog zat. Blijkt dat ze een voortdurende druk op haar kopje ervaart waardoor ze steeds duizelig is. Helemaal weggaan zal het nooit meer, maar reiki kan verzachtend werken. Dat was mooi om te weten.
Of mijn dwergkonijn With die graag knuffelt, maar helemaal verstijft als hij opgepakt wordt. Zijn antwoord was kort, maar krachtig: 'Ik heb hoogtevrees! Konijnen hebben pootjes, geen vleugels.'
Het was fascinerend om te zien dat dieren net zoveel verscheidenheid in karakters hebben als mensen! En de onvoorwaardelijke liefde van de dieren heeft me diep geraakt. De boodschap van mijn overleden hond Tarras (20 jaar geleden moeten laten ingeslapen) heeft me dieper geraakt dan ieder mens ooit heeft gedaan. Haar boodschap was prachtig en hartverscheurend tegelijk. maar om ze te snappen heb je wat achtergrondinfo nodig.
Dit is wat mijn ouders me verteld hebben: Voor mijn geboorte maakten mijn moeder en meter over alles ruzie. Ze wou alles bepalen, tot mijn naam en dag van doop toe. Mijn moeder heeft die periode veel gehuild en stond voortdurend onder stress. Na mijn geboorte, als baby was ik zeg maar gerust apathisch. Ik reageerde op niets, deed niets en lag daar maar te liggen. Ik maakte nooit contact, huilde (lees: weigerde) omdat ik moest eten waardoor ik mezelf uithongerde. Mijn moeder heeft mijn meter dit altijd verweten en was ervan overtuigd dat ik als baby de stress had gevoeld en moest gedacht hebben niet gewenst te zijn. Waardoor ik niet wilde blijven leven. Terwijl ze al meer dan 10 jaar hadden gewacht op mij! Uit angst en onmacht heeft mijn moeder me naar de dokter gebracht die me een medicijn gaf dat mijn hongergevoel deed groeien. Vanaf toen begon ik langzaam te eten. Maar ik maakte nog steeds geen contact. De enige die ik in mijn buurt wou, was de hond Tarras. Op den duur moesten ze op de hond roepen om mij te vinden. We lagen wel ergens in elkaar gerold te dutten of ergens te spelen waar je nog niet had gezocht. Die duitse herder was de enige met wie ik als baby en peuter een echte band had. Mijn ouders mochten alleen, met enorm veel tegenzin van mijn kant, me verzorgen (badje, bedje, eten, ...) Toen ik 3 jaar was, werd Tarras ziek. Iets in zijn hoofd waardoor hij onverwacht mij en mijn mama een keer had gebeten. Mijn ouders hebben met verdriet besloten hem te laten inslapen voor de veiligheid van mij en mijn babybroertje. Weken heb ik hem lopen zoeken, elk hoekje daar we samen ooit waren geweest. En huilen, alsmaar huilen. Dit keer niet omdat ik moest eten, maar alsof mijn ziel had begrepen dat hij nooit meer terug zou komen, ook al snapte mijn 3jarige brein dat niet. Ik wist alleen dat hij ziek was geworden en was gestorven. Maar wat was dood voor een 3jarige? Ik weet niet meer wat ik erbij dacht. In ieder geval, pas enkele maanden later begon ik mijn ouders meer toe te laten dan alleen verzorging. Ik kroop voor het allereerst uit eigen initiatief op mijn moeders schoot, vroeg een knuffeltje, gaf een kusje of zei iets lief. Het was sporanisch, maar het was iets euforisch voor mijn ouders. Door de jaren ben ik opgegroeid tot de huidige 23jarige die ik nu ben (mede dankzij de therapeut waar ik bij ging na het ongeval van mijn vader, maar dat is een ander verhaal). Ik maak vrienden, kan goed overweg met iedereen, neem initiatief en ben gaat genieten van echt diepe vriendschappen.
Het voorgaande waren de feiten, nu vertel ik je het gesprek dat plaats vond zondag tussen Tarras en mij. Ik had me afgestemd op mijn rustige omgeving in de natuur in mijn gedachten. Dat was mijn ontvangstplekje wanneer ik in contact ging met een dier. Alle anderen had ik van veraf zien aankomen, Tarras zat meteen naast mij. "Wow, wat doe jij hier ineens?" Het was eruit gelapt, ik weet nog dat ik mezelf onnozel verklaarde omdat ik er zelf om had gevraagd. "Ik zat hier altijd al, hoor." Een gids? Hij is gebleven als gids! Ik voelde me warm worden. Ik wou zo graag praten, maar had niet echt vragen. En tegelijk vond ik het zo oneerlijk dat hij zo vroeg me was ontnomen. "Dat was mijn keus." Ik weet dat iedereen een zielsplan opstelt voor de ziel 'geboren' wordt in een lichaam. Maar toch... "Melissa, anders was je nu niet hier. Je mama had gelijk dat je toen niet wou blijven leven als baby. Je had door de stress en het gevoel niet gewenst te zijn iedereen buitengesloten. Ik was de enige wie bij jou mocht komen. Ik accepteerde je onvoorwaardelijk en dit voelde je. Ik was in jouw ogen nooit veroordelend geweest, omdat je via mij nooit stress of verdriet had doorgekregen. Ik moest je leren van jezelf te houden, anders was het te laat. En tegen de tijd dat je had besloten te blijven leven, kreeg je een band met mij. En je klampte je aan alle macht eraan vast. Voor jou was ik degene die achter je muurtje mocht komen, degene die reden gaf aan de wens te blijven leven. En dan kwam het moment dat ik je moest loslaten. Je was in staat geweest een band te vormen en te willen leven. Nu moest je die band met je ouders vormen. Maar dat zou niet komen als ik bleef. Je was zo aan mij verknokt. Ik had op voorhand gekozen ziek te worden zodat ik uit het gezin zou verdwijnen zodat je verplicht was een band met je ouders aan te gaan. Op dat moment had je immers echte liefde ervaren en je wilde meer. En als ik er niet was, moest je het bij iemand anders gaan zoeken. Ik vond het wel erg dat ik je nog pijn heb gedaan met die beet, ik wist niet meer wat ik deed op dat moment. Ik hou van je." Ik ben beginnen huilen als een klein kind. Hij was gestorven... om mij in leven te houden! Hij had er alles voor over gehad om mij te leren wat het is geliefd te zijn. Ik voelde me zo verscheurd en schuldig, ook al wist ik dat het niet mijn fout was. Het enige wat ik eruit kreeg was 'Ik vergeef je voor dit beet, ik weet dat je me nooit expres pijn zou doen.' Dat was het enige, de drang om hem te laten weten dat ik hem nog steeds graag zag. En ik bleef huilen, ook uit ontroering dat hij zover was gegaan voor mij. Ineens vielen de laatste puzzelstukjes op zijn plaats. Hoe het kwam dat ik zo of dat had gedaan, vandaag een drang of angst kwam, enz. Tarras had op dat moment niet alleen mijn lichaam, maar in zekere zin ook mijn zieltje gered. Anders had het veel langer geduurd voor ik god-weet-wie-in-welk-leven iemand zou toelaten.
Ik besef dat het een enorm geschenk is hier nu nog te mogen zijn, meer dan ooit. Ik wil op het einde echt kunnen zeggen dat ik een goed leven heb gehad. Niet dat ik nergens spijt van heb, een mens maakt fouten. Wel dat ik geen kansen heb laten liggen. Ik wil op het einde kunnen zeggen 'geleefd' te hebben en niet 'overleefd'.
