In het begin genoot ik van alle vrije tijd sinds mijn afstuderen. Maar na een tijdje kwam de verveling... En wanneer je in je eigen kamer op 2 maand tijd 5 keer een grote schoonmaak hebt losgelaten, vind je echt niets meer om op te ruimen. Maar die drang was er wel. Ik ben mezelf tegen gekomen op een manier die ik nooit had verwacht. Gehuild heb ik, als een klein kind. 'Wie was ik?' Dat klonk zo belachelijk! Ik heb een toffe vriendenkring, grote familie, een diploma en alle wegen lagen open! Wat had ik om ongelukkig om over te zijn?! Ik werd er zelfs kwaad voor op mezelf. En ik durfde het ook niet zomaar iemand te zeggen. Naar de buitenwereld leek ik prima in orde, ik sprak geregeld af en lachte. Het leek me ook zo zot om te klagen over iets waar ik zelf niet eens van wist wat het was.
En dan kwam de doorbraak. Tijdens een emotioneel gesprek met een goede vriendin (Sabine) kwam het inzicht wat ik tot dan maar niet leek te zien. Ze stelde de juiste vragen. En ik smeet alles eruit wat al zo lang in mij opgekropt zat, de antwoorden kwamen ineens vanzelf. Dat ik mezelf niet meer kende. Dat ik altijd van kinds af aan heb moeten knokken om ze zijn wie ik wou zijn om mezelf toch aan te passen. Ik wilde niet buiten gesloten worden. Ik ben als kind gepest geweest, ik herinner je de pijn nog goed. Altijd, elk jaar opnieuw heb ik er alles aan willen doen om goedgekeurd te worden, om te knokken zodat ik 'ik' mocht zijn. En tegen dat ik het middelbaar verliet, moet ik op zijn geweest. Ik heb nooit echt gepuberd, maar toen nam deels woede het over. Ik moest het voor mezelf doen, ik ging de hele buitenwereld bewijzen wat ik waard was en mijn eigen dromen had. En ik vocht...weer. Het ironische is dat ik het toen nooit heb door gehad. Ik stond er niet bij stil of zag het als gewone motivatie. Ik kreeg ook vaak te horen 'Amai, jij hebt doorzettingsvermogen! Chapeau!' Met de beste bedoelingen toen gezegd natuurlijk, maar onbewust voor mij olie op het vuur.
"The worst part about being strong, is that no one ever asks if you are oke."
En dan kwam ik eindelijk in een rustige fase. Ik veranderde van studierichting en kwam terecht op de Sociaal Hogeschool Heverlee. Omdat ik al zoveel credits had, mocht ik het eerste opleidingsjaar overslaan. De euforie dat mijn vorige opleiding toch iets heeft uitgemaakt, werd kort gehouden door de spanning van terug bij nieuwe mensen terecht te komen. Eerste dag met goede moed de aula binnen gelopen. Verdeling groepswerk, ga bij het thema staan wat je aanspreekt. Ik bestierf het, met wie zou het samenwerken zijn?! Iedereen had immers al zijn vrienden gemaakt in het vorige jaar. Ik kwam terecht bij 3 jongens. Belachelijk zenuwachtig dat ik was, al denk ik niet dat iemand het toen heeft gemerkt. Je moet weten dat ik tot dan nog nooit echt vriendschap met jongens had gehad. Hoe praat je daar in godsnaam mee? Gênante vraag op je 21ste, dat garandeer ik je. Maar ik werd echt goed opgenomen in de groep en begon ook af te spreken buiten de groepswerken. Kreeg contact met meerdere klasgenoten. Zonder dat ik er bij stilstond, bloeide ik helemaal open. Als ik nu terug kijk, waren dat de beste 2 jaren van mijn hele leven. Ik was voor het eerst echt 'ik'! Ze wisten dat ik zelfs met de thema's waarover ik blog, bezig was (engelen, chacra's, droom analyse, meditatie,...) En zelfs als ze er niet helemaal in geloofden, ik werd niet met de vinger nagewezen. Dat gaf zoveel ademruimte.
Nu zul je denken, waarom in godsnaam weende ze dan? Omdat de opleiding voorbij is. Niet de opleiding op zich natuurlijk, maar die periode. Dat besef, van dat echte geluk en die echte 'ik', waar gaat die nu naartoe? Ik voelde me verloren. Ik wou het terug. Voor het eerst in jaren had ik niet moeten vechten, die 2 jaren waren een zegen voor mijn zelfvertrouwen geweest. En nu, nu had ik niemand meer om tegen te vechten... En hoe dubbel het ook klinkt, ik was het zo gewoon geworden dat ik niet meer wist om vooruit te gaan zonder te moeten vechten.
Mijn hartchacra sloeg helemaal dicht en ik was mijn aarding kwijt. Door het gesprek met Sabine begreep ik ook dat ik door deze fase van verwerking moest. Omdat ik nu tijd had, kwamen alle wonden die nooit waren geheeld naar boven. En als ik ze nu niet onder ogen zag, zouden ze later nog harder terugkomen. Ik ben elke dag yoga en meditatie begonnen, een Bach Bloesem kuur gestart, in een gedachtenboekje gaan schrijven, brieven gaan schrijven naar mensen waarbij ik onopgeloste zaken/wonden had om ze alsnog recht te trekken/helen, creatieve opdrachten tot zelfinzicht,... Eigenlijk ben ik zelftherapie begonnen. Alles wat ik tijdens mijn opleiding had geleerd om jongeren met problemen te begeleiden, heb ik op mezelf los gelaten. En langzaam maar zeker kwam ik er uit. Omdat ik de confrontatie met mezelf heb aangedurfd. Omdat er mensen waren die me steunden toen ik ze toch vertelde hoe ik me voelde. Omdat ik niet terug in een zwart gat van vechten wou vallen, ik wist nu hoe het anders kon.
Nu kan ik zeggen dat ik terug de oude ben. En toch nieuw. Dit keer ben ik echt. Ik ben er nog niet helemaal, er komen soms nog dingen naar boven die nog dieper zaten. Maar de grote schok en de scherpe randen zijn eraf. Dus ik verwerk die laatste dingen ook wel. En ondertussen geniet ik van mij!
Ik heb deze blog niet als zelfbeklag geschreven, maar omdat ik geloof dat ik zeker niet de enige ben die hier ooit is door gegaan. Problemen hoeven niet groot uit te hangen om een diepe impact te hebben. En wonden kunnen heel lang blijven, tot ze gaan etteren en jezelf helemaal ondermijnen. Maar aan iedereen die hier nu door gaat, blijf er niet mee zitten. Het geluk van uit het dal te klimmen is groter dan de schrik van de confrontatie. En het is waar, je weet pas hoe sterk je bent wanneer sterk zijn je enige optie niet meer is. Dus wanneer je al die pijn zo lang kon dragen, geloof dat dat je zeker de kracht hebt om ze te helen.
"I am not what happened to me. I am what i choose to become."
Ps. Tijdens de verwerking van oude wonden, heb ik me laten steunen door een eenvoudig boekje om terug tot mezelf te komen. ('Blijf zoals je bent' van Ariade Henstra). Elke dag krijg je een klein tekstje of opdracht tot zelfinzicht. Aan het einde van de zeven weken voelde ik echt wel de weg die ik heb afgelegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten