Ik ben altijd al een emotioneel ding geweest. Omdat ik zo snel aanvoel hoe iemand in elkaar zit, heb ik mezelf al vanaf kind vaak op afstand gehouden. Ik had weinig vriendjes en werd gepest. Toen mijn vader werd aangereden (gelukkig heeft hij het overleefd) werd het mij te veel. Ik was nog geen 9 jaar toen en mijn moeder stelde voor naar een therapeut te gaan. Ik stemde meteen in. An, in gedachten zie ik de gezellige bruinharige vrouw nog voor mij, was een vrouw die wonderen met me heeft verricht. Het mooie was dat ze op het einde zelf zei: 'Ik heb niets gedaan, ik heb de weg vrijgemaakt. JIJ heb alles gedaan, de muren zijn neergehaald. Ik ben trots op je.' Ik zei vroeger geen 2 woorden. Tegenwoordig, als ik mensen leer kennen, kunnen ze niet geloven dat ik ook stil ben geweest. Ik praat nu honderduit. Maar ... niet vaak rechtstreeks over mezelf. Waardoor velen ervan uitgaan dat ik iemand ben waar alles in orde is.
Zoals eerder gezegd, maakte ik vroeger niet makkelijk vrienden. En ik liet me makkelijk doen. Daar is veel misbruik van gemaakt, waardoor ik met de tijd een 'eerst zien, dan geloven' houding aannam. Maar dit was niet eerlijk tegenover mensen die het wel goed bedoelden. Dus ik ging op zoek naar een andere uitgangsklep. En dat werd tekenen en schrijven. In een vorig blogbericht heb je al tekeningen gezien. En de gedichten over mijn peter en bompa. Maar ik had nooit de tijd genomen om voor mezelf te schrijven. Enkele jaren geleden is dit eruit gekomen na het zoveelste druppeltje dat de emmer deed overlopen en de bergen kritiek die ik kreek die nergens op gebaseerd waren:
Laat me zijn wie ik ben,
veroordeel me niet.
Ik probeer goed te doen,
zie je dat niet?
Laat me zijn wie ik ben,
ik heb respect voor een ander.
Maar denk niet dat ik zomaar
voor een ander verander.
Laat me zijn wie ik ben,
denk niet dat je alles weet.
Je was er niet bij
ondanks je me erna dingen verweet.
Laat me zijn wie ik ben,
iedereen is uniek.
Pas als je om uitleg vraagt,
aanvaard ik je kritiek.
Laat me zijn wie ik ben,
ik denk na over de woorden,
delicaat en voorzichtig,
bestemd voor andere oren.
Laat me zijn wie ik ben,
eerlijk, maar niet arrogant.
Denk niet dat ik me voel
als grootste van 't land.
Laat me zijn wie ik ben,
ga niet tegen de wereld klagen
voordat ik de kans kreeg
mijn handelen te verklaren.
Laat me zijn wie ik ben,
dan luister ik wel.
Maar denk eerst goed na
voor je een oordeel velt.
De ik die zo moeilijk contact maakte, bloeide uit tot een jonge vrouw die durft open te staan voor alles wat op haar pad komt, die een hand uitreikt naar zij die zelf problemen hebben, omdat ik weet hoe hard de wereld kan zijn. Maar daar is ook een keerzijde aan verbonden. Elke kwaliteit kan een valkuil worden, teveel is teveel. Laat me dit even verduidelijken.
Enkele dagen geleden (donderdag geloof ik) was mijn laatste stagedag. Het was een geweldige plek waar ik later (nog een half jaar studeren en dan ervan af, yess!) hoop te kunnen werken. Er waren begeleiders, zoals ik en echte therapeuten (kinesist, osteopaat, lifecoach, ...) In ieder geval, een lifecoach bood een gratis sessie voor de begeleiders als zijn bijdrage tot een sterke werking. Dit werd natuurlijk enorm gewaardeerd en jippiee, ik mocht ook! Daar zat ik dan, nieuwsgierig naar hoe hij werkte. En dan kreeg ik de vraag: 'Waar heb je zoal last van?' 'Oei, daar had ik niet echt over nagedacht. Had ik ergens last van?' Ik antwoordde dat ik graag een beter idee kreeg van zijn werk... 'ah en ik slaap al een tijdje minder goed terwijl ik vroeger echt doorsliep. Ik heb ook al enkele weken het gevoel dat ik ziek ben, maar zonder dat het doorbreekt. Alsof ik maar op 80 % draai.' Ik besefte dat ik ook veel uren zag: 10u10, 11u11, 20u20, ... Dus ik wist dat ze van bovenaf me probeerden te bereiken, maar deze keer kon ik echt niet plaatsen waarom.
De therapeut gaf aan dat hij me eerst ging helpen aarden en dan mijn aura energetisch ging aftoetsen en aanvoelen waar het mis ging. Hij heeft tegelijk ook even gekuist (energie van een ander terug sturen en mijn eigen energie die bij een ander zit laten terugkomen). Ik liet alles rustig gebeuren en dan begon hij te spreken:
'Je bent veeeel te empathisch.' BAM, recht in mijn gezicht, maar goed dat dat deed! Ik had er nooit bij stil gestaan, ik ging ervan uit geen problemen te hebben. Maar dit bedoel ik dus met 'teveel is teveel'. Hij ging verder met zijn uitleg:
'Je neemt alles van iedereen over. Je laat je letterlijk platwalsen en denkt nog 'ocharme' voor de andere vanwege zijn probleem. Je bent evenveel waard als een ander! Je bent uit hetzelfde licht, uit dezelfde energie van de kosmos geboren. En je kunt mensen pas helpen als je voor jezelf zorgt. Wees egoïstischer, op energetisch niveau. Deze energie is van mij en daar komt niemand aan. Je bent geen deurmat he, daarvoor zijn vloermatten uitgevonden. Je kunt de problemen van een ander niet oplossen, dat moeten ze zelf doen. Je doet er niemand plezier mee alles over te nemen. Jezelf niet en de andere ook niet. Want de andere is er vanaf en denkt 'jippie', maar het probleem bestaat nog en hij heeft niets geleerd. En jij kan het niet voor een ander oplossen. Leer ze het zelf op te lossen. Wees een spiegel, reflecteer. Als ze met hun problemen komen, zeg je 'ah, dit is nu je probleem, wat ga je eraan doen?' Kaats het probleem terug. De negatieve neerwaartse spiraal van jouw energie zal weer opwaarts gaan en zo groot worden. Je hebt niemand nodig. Je zult nieuwe mensen tegenkomen die op hetzelfde energetisch niveau draaien als jouw energie terug sterk genoeg is. En als die terug sterk is, ga je ook anderen kunnen helpen het zelf op te lossen, dan kun je het aan er moeite in te steken. Maar nu niet, je wordt leeggezogen.'
Ik ben beginnen huilen. Het klopte eigenlijk allemaal wel. Ik weet dat ik de ander moet leren het zelf te doen, maar als ik merk dat het niet meteen komt, lukt het me niet om niks te doen. De therapeut gaf aan meer tijd voor mezelf in te plannen en mantra's te luisteren. Dus nu ben ik al enkele dagen cd's aan het plat draaien van Deva Premal en ik ga vandaag naar de zorgboerderij, naar de ezels. Ik slaap al iets beter, maar het zal nog zijn tijd nodig hebben. Vooral om te leren vragen te stellen die de ander aan het denken zet ipv antwoorden op een serveerblad. Ik heb dit niet allemaal hier beschreven om weer misbruik van me te laten maken, ik weet dat dit misschien niet het slimste was. Maar is weet ook dat er genoeg mensen zijn die dezelfde problemen ervaren: altijd ja knikken, altijd voor iedereen springen en op het einde weet je zelf niet meer waar je staat. Dus aan al die mensen: houd de moed erin en durf je grenzen aan te geven. Durf de andere zijn probleem terug te kaatsen en hem zelf tot inzichten te brengen. Of zoals het eenvoudige voorbeeld (slechts oppervlakkig 'probleem')van de therapeut: Als iemand bij je komt en vraagt of hij een rode of een groene Porche moet kopen en jij weet dat hij pas gescheiden is en in een dip zit. Dan antwoord je geen kleur, je vraagt hem waarom hij een Porche wil kopen. Dan komt misschien het besef dat hij dat eigenlijk niet nodig heeft en koopt hij een Ford vanuit zijn eigen keuze. Of: Als ik ruzie heb met mijn vrouw, ga ik jou toch ook niet laten bellen om het goed te maken.
Ik weet van mezelf dat dit nog geen automatisme is, maar ik begin de valkuil te herkennen wanneer ze op me af komt. En op het einde van elke dag maak ik een minuutje tijd vrij en zeg heel bewust: 'De energie die ik heb opgenomen en die niet van mij is, stuur ik terug naar zijn rechtmatige eigenaar. Ik kan het probleem van een ander niet oplossen. De energie die een ander van mij heeft opgenomen, vraag ik om te worden terug gestuurd. Ik moet mijn eigen problemen oplossen en dat gaat me lukken ook. Ik heb vertrouwen in mijn eigen krachten en talenten.'
Een dag later (na te therapie), na al deze goede voornemens, trek ik volgende spreukenkaart: 'Ik ben niet verantwoordelijk voor de boosheid en het verdriet van een ander.' En toen wist ik dat ze daarboven een oogje in het zeil gingen houden, waarom ik zoveel uren zag en dat ik best vaker om steun mag vragen als ze zoveel moeite doen me te bereiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten