Ik denk dat iedereen er wel voorbeelden van kent: 2 diersoorten waarvan je dacht ze nooit samen te zien die de beste maatjes zijn. Ik herinner me verhalen van een hond met een biggetje, een kat met eendenkuikens, een leeuw met een hert, een aap met een kitten, ... het zijn allemaal prachtige voorbeelden van vriendschap. Want dieren bezitten een gave waar zelfs sommige mensen niet in slagen: onvoorwaardelijk liefde geven. Een dier veroordeelt alleen je gedrag. Ben je goed voor hem, dan mag hij je. Ben je slecht voor het dier, zal er geen (sterke) band zijn en houdt hij afstand. En zelfs nog gebeurt het dan soms dat dieren onvoorwaardelijk achter het baasje blijven staan dat hun tot op het bot heeft gebroken, al dan niet bewust of onbewust. Dieren gaan je niet veroordelen om je uiterlijk, het maakt hun niet uit. Crue gezegd, ze willen alleen niet opgegeten worden. Als dat gevaar niet tot uiting komt, kunnen ze eigenlijk met verschillende andere dieren om. Dat maakt ook dat de banden tussen dieren zo sterk kunnen zijn. Ik denk nu aan de vriendschap tussen een ezel en een geit. Het geitje was zo verdrietig toen ze gescheiden werden dat het dagenlang niet at. Pas toen de ezel terug was, leefde het dier weer helemaal op.
http://www.hln.be/hln/nl/17541/Het-leukste-van-het-web/article/detail/1900244/2014/05/27/Ontroerend-geit-weigert-te-eten-tot-vriendje-terugkomt.dhtml
Mijn eigen dwergkonijn heeft zich trouwens in het groepje aangesloten. Hij heeft een groot buitenhok dat uitzicht biedt over de hele tuin. Hij is altijd een gevoelig ventje geweest, 10 keer nadenken en dan soms nog niets doen. Hij liet niet makkelijk iemand toe, daarvoor moest hij 100 procent op zijn gemak zijn. En geloof me, daarvoor was veel nodig. Maar enkele maanden geleden merkte ik op dat het eten dat hij altijd uit zijn eetbak gooide (hij haalde zijn favoriete brokken eruit) telkens verdwenen. In het begin dacht ik dat hij misschien minder kieskeurig was geworden of meer eetlust had gekregen. Tot ik op een dag het hok open deed en er niet 1 maar 2 paar oogjes naar me staarden. Ik weet niet wie het hardst was geschrokken, de muis of ik. Het arme ding schoot vliegensvlug weg naar de bodem om zich te verstoppen, glipte het hok uit en rende de struiken in. Het meest verrassende was nog was With (mijn konijn) zijn reactie. Hij bleef maar met oren omhoog staren naar de plek waar de muis naartoe was gevlucht. En die blik... alsof hij ze zou terugroepen als hij kon praten. Dus ben ik rustig beginnen praten dat het leek dat hij het erg vond dat ze weg was, of dit het verdwenen eten verklaarde en ik vroeg me af hoe lang die muis al kwam.
Daarna heeft het een tijdje geduurd voor de muis terug kwam. Waarschijnlijk moest ze over haar schrik heen komen. Maar ik betrapte het kleine ding steeds vaker in het hok en With leek er helemaal geen problemen mee te hebben. Er ging toen eerlijk toegegeven van alles door me heen: ik gunde hem een maatje, maar wat als ze kwam nesten? En ik weet niet waar die muis heeft gezeten, zal With niet ziek worden, enz. Ik vroeg de engelen even om antwoord en het bleek een mannetje te zijn. De zij in mijn hoofd werd dus een hij. Nesten zou hij dus al niet, maar hij leek er wel graag te komen. Ik besloot het een kans te geven, deed een babbeltje met With om uit te leggen dat ik hem zijn maatje/huisdier (haha :p ) gunde, maar dat ik gewoon wou weten als er iets scheelde. Ik wilde niet dat hij de dupe werd van de bezoeken van het veldmuisje. Maar het muisje leek niet veel te eten en With die anders zo snel iets heeft, werd niet ziek. Ik heb de knul dan ook maar een naam gegeven, Brave. Leek me wel toepasselijk. Ondertussen hoor/zie ik hem bijna elke dag en With kijkt me niet meer zo onderzoekend aan om te zien wat ik met ZIJN muis ga doen :) Hij weet dat Brave mag langskomen.
Vanavond zat de kleine deugeniet er weer. (Mijn moeder durft trouwens al enkele maanden niet meer With dag gaan te zeggen, uit schrik dat Brave er ook zit hihi) Brave kroop dieper in het stro van het hok toen hij me opmerkte. Het blijft immers een wilde veldmuis, maar ik merk dat hij rustiger is omdat ik hem in al die tijd nooit heb proberen weg te jagen of pijn te doen. Ik heb met hem ook een 'telepathisch babbeltje' gedaan en enkele afspraken gemaakt. In ieder geval, ik had witloof in fijne sprieten gesneden (Mijn konijn heeft geen voortanden. Ze zijn getrokken omdat ze vanaf geboorte al verkeerd groeiden tot tegen zijn gehemelte. Hij eet dus met zijn zijtanden en kan moeilijk grote stukken groente vastpakken.) Ik stak een sprietje in het holletje waarin Brave was verdwenen en begon With te knuffelen en sprietje voor sprietje voeren. Hij profiteert ervan zolang ik niet terug naar binnen ben :p Ik had niet gemerkt dat Brave tot bij With was gekropen tot With een sprietje liet vallen. Toen ik het wilde pakken, schoot Brave terug weg naar zijn holletje. 'Ooh, Brave, ik had niet gezien dat je terug was gekomen.' En dan zag ik dat het sprietje aan zijn holletje was opgegeten. Blijkbaar was hij komen gluren toen hij de witloof had ontdekt. 'Hier jongen, nog eentje.' en ik stak een nieuwe bij de opening. Er zullen er zijn die me nu zot verklaren, maar ik ben na enkele maanden gewoon dat ik nu 2 jongens heb in het hok buiten :)
Misschien hebben jullie zelf verhalen van bijzondere dierenvriendschappen. Laat maar zeker in een reactie achter! En knuffel ze nog wat vaker, ze verdienen het. want ze houden van ons, onvoorwaardelijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten