Familie

Sorry, het is alweer bijna 2 weken geleden dat ik heb geschreven. Druk, druk, druk, eindwerk voor hogeschool maken, extra taken, paper schrijven, ... ik ben het al allemaal beu. Maar de blog niet! Alleen vond ik even geen tijd :) Het nieuwe thema voor dit bericht heeft zich spontaan aangediend.

Vorige vrijdag ben ik nog met neven en nichten naar de bioscoop geweest. Het was weer even geleden, dus het was fijn om nog eens af te spreken. Omdat het een late film was, werd het al snel nacht. Maar dat was niet erg. Na de film gingen we nog even op cafe. En dat brengt me bij dit blogbericht. W hebben bijgepraat, maar vooral veel herinneringen opgehaald. Niet dat we al oud zijn, helemaal niet (tussen 22 en 31 jaar)! Maar het was fijn om nog eens terug te denken aan de leuke momenten die we al hebben gehad. Dit groepje was redelijk close, we zijn samen opgegroeid, ondanks het leeftijdsverschil, omdat we een redelijk hechte familie zijn. We vieren echt alles (Allerheiligen, Kerstmis, Pasen, Nieuwjaar, moederdag, vaderdag, verjaardag van Bobonne, ...) en omdat we een grote familie zijn, hebben we elkaar altijd wel regelmatig gezien.

Tijdens onze babbel moest ik terug denken aan de keren dat we samen waren uit geweest. Ik herinner me de allereerste keer toen ik met 2 nichten uit ging en een uur later was ik flauwgevallen -.- Niet van de drank, maar van de warmte en het feit dat ik me al niet goed voelde op voorhand. De 16jarige ik haar eerste gedachte was 'mama laat me nooit meer uitgaan!'. Maar mijn moeder ging er zeer goed mee om en zei dat het de volgende keer wel beter zou gaan. Jeey! haha Ik herinner me ook alle zotte stoten en streken die we hebben uitgehaald. Mijn oudere neef die de snoepdoos van de hoge kast moest pakken, want ik kon er niet aan. De andere neven waarmee ik in de bomen klom bij mijn grootmoeder. Op het bed springen tot het dan toch eens doorkrakte (tja, met 11 neven en nichten op 1 bed moest het eens gebeuren). Maar wat ik me zeker ook herinnerde was het echte samenzijn. Ik durf te zeggen dat we elkaar goed kennen en we er zijn voor elkaar. De steun wanneer het met mijn studies niet goed ging, wanneer het uitging met mijn ex, mijn neef die zich ontpopte tot beschermer wanneer ik zot volk tegenkwam bij het uitgaan. Ondertussen zijn we allemaal volwassen en de meesten hebben hun eigen stekje gevonden. Maar we slagen erin elkaar niet uit het oog te verliezen en spontaan af te spreken. Bij de ene al wat makkelijker dan de andere, maar dat zit wel goed :)

Ik koester die momenten en hoop dat er nog vele bijkomen. Dit klinkt misschien melig, maar ik besef dat niet iedereen gezegend is met een warme familie die elkaar veel ziet. Daarom mijn wens voor jullie: tijd voor je familie, want het is de herinneringen en het plezier meer dan waard!