Kanker...
Je hoort het overal, toch blijf je denken dat het in jou
familie niet zal voorkomen. En dan, ineens het harde verdict, de knobbel bij
mama is kwaadaardig. Je hele wereld op zijn kop, bang afwachten wat het zal
worden. En uiteindelijk hoor je wel ‘niet uitgezaaid’ en ‘het komt helemaal in
orde’. Je zou dan opluchting verwachten, maar neen, het leek alsof toen de
waarheid pas binnenkwam. Te lang sterk gehouden en dan bijna instorten, te lang
wachten met praten en dan elke dag uithuilen.
Maar de pijn is niet zonder reden gebracht, hij heeft
iedereen wakker geschud. En hoe hard het ook is, het heeft dingen in gang gezet
die anders nooit zouden veranderen. In de chaos en pijn mezelf verloren. Neen,
gezien hoe lang ik al verloren was. En voor het eerst beseft welke les de
kanker bracht voor mijn moeder en mij. Mijn moeder moet nu leren voor zichzelf zorgen
en zichzelf laten verzorgen. Niet voor alles en iedereen springen. Stoppen met
in slachtoffer te gaan en problemen te durven uitspreken. En ergens in de
afgelopen 25 jaar ben ik haar gaan spiegelen. Blijven verzorgen, blijven doorgaan
en voor iedereen in de bres. Amper respect voor gekregen, de inzet alleen door mijn moeder erkent. De vloeken ingeslikt en de tranen ingehouden, want
‘ze bedoelden het toch niet slecht’. Teveel verdragen en nu barst de bom, de
verwarring is groot, maar bevrijdend. Daar waar eerst angst lag voor
veroordeling, zie ik nu een pad.
Want neen, ik ben niet egoïstisch wanneer ik zeg dat ik het
heb gehad. En wanneer ik eindelijk respect eis. Wanneer ik mijn grenzen aangeef en niet meer voor iedereen spring. Het is prima om mezelf te zijn, om
voor mezelf op te komen. Het dubbele gevoel van voor mama te zorgen en tegelijk
mijn vrijheid en grenzen op te eisen, heeft zich omgezet in een kracht. Niet om
te vechten, neen, dat heb ik genoeg gedaan. Wel om duidelijk op mijn strepen te
staan. Het voelt nog onwennig, maar oh zo goed. Net een kind dat voor het
eerst gaat lopen.
En ineens komt een stroom van gedachten naar boven, gevoelens
die zo diep zaten verstopt. Dat ik niet eens meer wist dat ze er nog zaten en
nu krijg ik pas de klop. De onrechtvaardigheid of respectloosheid pik ik niet
meer. Alles in mij schreeuwt dan ‘neen’. En zo zet ik mijn eerste stapjes
vooruit, mezelf terug vinden was nog nooit zo bewust. Want wie ben ik nu? Ik
weet het eigenlijk niet, ik dacht het alleen te weten. Het geeft een onzeker
gevoel, maar de open kansen maken het zeker waard. Want ik hoef niet
bang te zijn, bang te zijn voor mezelf. Ik ben ik en dat is prima. Het kan
onmogelijk slecht zijn als ik zie hoe het was om een masker te dragen en hoe
goed het voelt mijn hart nu te volgen.
Er is veel gebeurd op een paar weken tijd. Ineens lijkt de
wereld heel anders. We denken te weten wat we willen en zijn, maar wanneer we
wakker worden geschud, beven de fundamenten. Het oude verdwijnt en geeft ruimte
voor nieuw, de weg ligt open. Mijn weg. Aan iedereen die op een punt komt de
weg kwijt te zijn, maar je geen zorgen. De ingestorte weg was dan niet de
juiste. Wanneer het stof van zorgen en paniek is weg gewaaid, zul je de andere
kruispunten zien. Die er altijd al stonden, maar niet werden opgemerkt. Dus...welk pad is het jouwe?
Verloren
En gevonden
Verward
Maar opgelucht
De traan, eindelijk
aangewezen
De pijn, eens zo echt
Woede, verdriet, haat en spijt
Te lang te sterk, te
lang vermijd
Uit te spreken van de
pijn
Uit te spreken van
mijn zijn.
Erkenning geeft
troost
Maar is een dolk als
de cirkel
Niet wordt doorbroken
En de wonde wordt
hersteld.
Wie ben ik? Wat wil
ik?
Welk verhaal is het
mijne?
Willen vooruitgaan en
loslaten
Een nieuwe pijn
Maar weten dat deze
Slechts tijdenlijk
zal zijn.
Voor het eerst
ademen,
Stappen, onwenning
als een kind
Voor het eerst echt
geborgen
En toch vrij.
